Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De subtiele luchtigheid die Howard Hello’s EP karakteriseert is net zo goed de makke als de charme van de groep rond Kenseth Thibideau (Thingy, Rumah Sakit). Slecht uitgevoerd verdwijnt die charme als het laagje slagroom op een slechte kop cappuchino, goed uitgevoerd zorgt het voor een glimlach hier, wat kippenvel daar en is het de perfecte metgezel voor een zomerse dagdroom.
Hun eerste, zelfgetitelde, album, was een mooi voorbeeld van hoe subtiliteit en zachtaardigheid net zo aangrijpend kunnen zijn als contrast en agressiviteit. Don’t Drink His Blood, hun tweede album, greep al iets meer naar contrast als kunstvorm met teksten over de duistere kanten van de muziekindustrie tegen een achtergrond van naïeve synthpop, in muzikaal opzicht het moeilijke broertje van The Give Up van The Postal Service. EP schenkt ons vijf nummers die voor het merendeel teruggrijpen op die subtiele dromerigheid die Howard Hello’s debuut kenmerkt. ‘More of the Same’ start met een typische postrockintro die langzaam verwordt tot een warme popsong met etherische sfeervocalen.
Een dagdroom die voortduurt tijdens het instrumentale ‘Interlude’ terwijl ‘Follow’ zich ontwikkelt in een meer conventionele liedjesstructuur, niet ver verwijderd van Pinbacks verfijnde indiepop. Howard Hello’s subtiele ambientpop stevent uiteindelijk af op het gebied tussen de slechte kop cappuchino en een dun laagje kippenvel. Prettig zolang het duurt maar even snel weer vergeten als het voorbij is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/howard-hello/ep-9615/9615/
Meer Howard Hello op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/howard-hello
Deel dit artikel: