Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Howard Hello (geen persoon maar een band) debuteerde vorig jaar met hun gelijknamige debuut, een heerlijke plaat vol met miniatuurtjes die zowel verwezen naar een verstilde Mogwai als Steve Reich. Minimalistische postrock, zoiets dus. Een bescheiden meesterwerk. Dat is wel even anders met opvolger Don't Drink His Blood, die weliswaar wederom elementen van postrock en minimal music in zich heeft, maar evenzeer refereert aan de pure pop van Pinback. Maar waar Pinback vrijwel altijd memorabele deuntjes produceert, lukt Howard Hello dit niet. Het in essentie schitterende idee om Philip Glass te koppelen aan pop komt compositorisch nergens van de grond. Het is vooral die pop waar Howard Hello-voorman Kenseth Thibideau (Tarentel, Rumah Sakit) mee worstelt, want de minimale ideeën zijn zonder uitzondering geslaagd te noemen. De popliedjes zijn echter flauw en met een gemaakt ironische ondertoon. De zouteloze leadzang maakt het er allemaal niet bepaald beter op, zeker niet in een potentieel hoogtepunt als 'Truth'. Nee, als je dan toch een album van Howard Hello wil luisteren, ga dan naar zijn eerste.
http://www.kindamuzik.net/recensie/howard-hello/don-t-drink-his-blood/4266/
Meer Howard Hello op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/howard-hello
Deel dit artikel: