http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Hood | The Lost You

Zelfreflectieve Hood nog altijd charmant.
EP, Domino/Munich

Tekst: Gerard de Jong

Publicatiedatum: 13 januari 2005

Op de in 2002 verschenen retrospectieven Singles Compiled en Compilations 1995-2002 (de cd’s verpakt in een juten zakje met daarop geplakt een typische Hood-polaroidfoto) stonden veel prachtige nummers verzameld, maar evenveel niemendalletjes. Schetsjes van nummers, probeersels met een natuurlijke lelijkheid in zich, lelijkheid als het leven zelf. Te snel opgenomen, niet charmant, of achteloos en te laks om de ideeën goed uit te werken. Maar charmant is het, die kunst om het eigen falen en moedeloosheid op plaat vast te leggen.

En charmant is Hood nog steeds, maar op een andere manier. Hood is spaarzamer geworden. Wijzer ook. Het nonchalante gerammel van de eerste platen maakte langzaam plaats voor uitgestrekte nummers en de fabuleuze integratie van elektronica in het vaak droevige, melancholische Hood-geluid (The Weight EP en Cold House).

Je inhouden is een deugd, net als zelfreflectie, zo lijkt de band zich eindelijk te realiseren. Het titelnummer van de nieuwe e.p. The Lost You – een voorschot op de nieuwe plaat – is een typisch Hood-nummer geworden, een hybride van alles wat ze door de jaren heen hebben vergaard. Een stotterend, elektronisch verhaspeld ritme, ineens onderbroken door lo-fi zaalgeluiden van een concert, waarna jengelende gitaren en de onvaste, immer intens klinkende zang van Richard Adams het geheel de rurale treurigheid meegeeft die zo onderhand Hoods handelsmerk geworden is.

The Lost You geeft je eens te meer het idee dat de band niet meer elke noot op plaat vastlegt, maar zorgvuldiger is geworden. Afwegen, niet enkel twijfelen maar uiteindelijk dapper de knoop doorhakken. En dat is absoluut een vooruitgang. Wat niet veranderd is, is dat Hood zijn parels niet prominent etaleert maar bijna achteloos verstopt, voor de luisteraar om te ontdekken. Het beste nummer van deze e.p. is dan ook niet het titelnummer maar het laatste, 'Over the Land, over the Sea' (dat niet op het te verschijnen album Outside Closer staat). Een meer dan zes minuten durende perfecte symbiose tussen dub, beats en gitaar, aangevuld met engelenzang die je dove plekjes aanspreekt.

Hood blijft ook anno 2005 een band om zielsveel van te houden, vanwege de briljante nummers die uitstijgen boven hun blootgelegde zwakheden. Zwakheden waarvan ze zich bewust zijn, als de eeuwige ontrouw van een ongedurige minnaar.