Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Daar de feeststemming nu niet opperbest meer is, zeker na het aanschouwen van de akelige zelfmoordhoes van The Fact Facer, kunnen we je ook maar net zo goed verklappen dat het grootste deel van het leven bestaat uit wachten. Wachten op de bus, wachten voor de brug, wachten bij een concert en wachten in de wachtruimte van de tandarts: het zijn van die lege momenten, waarbij je weinig anders kan dan een vervelende blik werpen op je horloge.
Holy Sons is Emil Amos, een creatieve geest die het wachten tot een ware kunst heeft verheven. In het holst van de nacht scharrelt deze muziekmaker als een hongerige rat op de vuilnisbelten van de popmuziek, om de restjes van borrelende elektronica, doodstille folk en armoedige americana als één broeierige brei op te dienen. Ieder moment doemt uit dit dampende moeras van stokoude gospel en blues een manisch-depressief monster van deze tijd op.
Een hobbelige verkenningstocht door de donkere kant van de menselijke ziel, dat is The Fact Facer ook. De duisternis valt bij de eerste tonen in en laat niet meer los. Het wachten wordt meer dan eens beloond. Dat Holy Sons geen gezellige boel is, maken songtitels als 'Doomed Myself', 'No Self Respect' en 'Selfish Thoughts' wel duidelijk. Maar wie vrolijkheid wil, zit in deze rubriek sowieso verkeerd.
http://www.kindamuzik.net/recensie/holy-sons/the-fact-facer/25361/
Meer Holy Sons op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/holy-sons
Deel dit artikel: