Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Veel van de hedendaagse blues ruikt naar mottenballen en is vergeven van clichés. Onvermijdelijke mondharpen en platgetreden akkoordenschema's, anyone? Het bandje dat zichzelf tot doel stelt om originele en gevarieerde blues te maken wacht een flinke taak. Toch lukt dat Hokie Joint uit Colchester eigenlijk prima. Dat The Way It Goes...Sometimes daardoor ook mensen zal aanspreken die niet naar mottenballen ruiken is natuurlijk alleen maar mooi meegenomen.
Aan de basis staan uiteraard wel de geijkte bluesingrediënten: een scheurende mondharp, een stevige gitaar en een zanger die gorgelt met steengruis. Maar de Britten trappen niet in de voor de hand liggende valkuilen en brengen de nodige variatie aan in hun liedjes. Ze zijn godzijdank niet zo puristisch om andere stijlelementen dan blues volledig te verbannen en er mag dus al eens lekker gerockt worden.
Voor een groot deel is het 'gruizige' stemgeluid van zanger Jojo Burgess bepalend. Met een beste grom klinken stevigere nummers lekker ruig en rustigere nummers als het bijzonder mooie 'The Crying Song' spannend en meeslepend. Daarbij komt een strak spelende band, die nergens uit de bocht vliegt en in dienst van het geheel blijft spelen.
Hokie Joint geeft het genre een aanstekelijke draai, door oude en nieuwe elementen te verenigen tot één geheel. The Way It Goes...Sometimes is een leuke, gevarieerde bluesplaat, die je doet uitkijken naar de liveoptredens.
http://www.kindamuzik.net/recensie/hokie-joint/the-way-it-goes-sometimes/17983/
Meer Hokie Joint op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hokie-joint
Deel dit artikel: