• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Hjaltalín | Sleepdrunk Seasons

Naar het theater met Hjaltalín.
CD, Kimi/Excelsior

Tekst: Gabriela van der Lans

Publicatiedatum: 07 maart 2009

Het inplannen van Hjatalíns repetities is logistiek gezien vast geen pretje. Zeven bandleden met bijbehorende instrumenten tegelijk op één plek krijgen vergt wat van je. Voeg daar voor de liveoptredens nog een flink aantal blazers aan toe en het is eigenlijk een raadsel hoe alles überhaupt in een ruimte past. Dat het wel kan bewijst Hjaltalíns eerste plaat Sleepdrunk Seasons.

Voor zo'n fors muziekensemble als Hjaltalín komt er een verbazingwekkend kalm geluid uit de luidsprekers. Met een Scandinavische koelheid produceert de IJslandse groep een vol geluid dat nooit te hard of bombastisch wordt. Dat kan ook bijna niet met de sprookjesachtige melodieën waar de liedjes op leunen. Denk aan een feestelijke variant van Sigur Rós en Teitur onder begeleiding van een klassieke orkestratie. Dat sprookjesachtige geeft echter soms ook het gevoel te luisteren naar de soundtrack van een toneelstuk: de violen staccato in 'Goodbye July' en springerige zangkoortjes in 'The Boy Next Door' zijn bijna te braaf.

Wat het sprookjesgevoel betreft past Sigga (de vrouwelijke tweede stem van de band) perfect in de bandbezetting met haar hoge prinsessenstem. Högni (mannelijke lead) heeft daarentegen niets weg van een prins met zijn ietwat schelle stem waar zachtjes de adem uit loopt. Het klinkt ongetraind en is daarmee charmant in al zijn imperfecties. De tweestemmigheid floreert in 'Traffic Music', waar het fijne hoge en hese lage tot een mooie klank samensmelten.

Op het twaalf nummers tellende album valt geen enkel synthetisch geluid te ontdekken. De instrumenten krijgen de ruimte om zelf nummers te dragen, maar worden daarbij vaak te theatraal ingezet. Als daar koren zoals in 'Debussy' overheen klinken, zie je de band/cast al hand in hand afscheid nemen van het publiek terwijl het theaterdoek zakt.

Sleepdrunk Seasons blijft van begin tot eind behoorlijk kuis. Ook het triomfantelijke 'eind goed, al goed'-gevoel dat je bij de nummers krijgt gaat op een gegeven moment jeuken. Je bent bijna blij als Högni in het sobere 'I Lie' gepijnigd zingt over zijn leugens, wat dan ook meteen ontroerend mooi gebeurt. Soms komt de beste inspiratie uit een donkere hoek.

http://www.kindamuzik.net/recensie/hjaltal-n/sleepdrunk-seasons/18201/
Meer Hjaltalín op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hjaltal-n