http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Hell | NY Muscle

Wie hier binnentreedt late alle hoop varen.
CD, International Deejay Gigolo

Tekst: Omar Muñoz-Cremers

Publicatiedatum: 17 november 2003

Onvoorspelbaar. DJ Hell is ons altijd een stap voor. Extreem reflexief als hij is over dansmuziek en met een ervaring die reikt tot voor de acidhouse-explosie ziet hij bewegingen, nieuwe formaties, oude invloeden haast instinctief aankomen zodat wij weer "hoe flikt ie het toch?" kunnen verzuchten wanneer hij een nieuwe plaat aflevert. Electroclash? Verdwenen alsof het nooit heeft bestaan. NY Muscle is een nieuw spel. Met een schijnbeweging passeert DJ Hell de electro en creëert een parallelle jaren '80-sound. De invloeden: Suicide, Nitzer Ebb en Chicago house. Het doel: een donkere stadsplaat afleveren. Een logische keuze derhalve om in New York te bivakkeren voor de opnamen en van daaruit de gevaarlijke glamour van de ultieme stad te doen herleven. Want we hebben het hier over een mythisch New York, een New York dat, net als in Scorceses Bringing Out the Dead, niet meer bestaat.

NY Muscle is een chaotische plaat, niet in de zin van warrig, want Hell weet duidelijk waar hij mee bezig is, maar meer in de manier waarop het de multipliciteit van New York, de caleidoscopische drukte van energiestromen, geluiden, indrukken, culturen weet te vangen. Het is zo'n plaat die moeiteloos overschakelt van brullende house (het sublieme 'Let No Man Jack') naar een nostalgische ballad als 'Je Regrette Everything', die weer overgaat in de melancholische neonhouse van Limbische System. Wanneer hij zich op hun terrein begeeft is Hell slim genoeg om lokale hulp in te roepen. Alan Vega van Suicide steelt de show op 'Listen to the Hiss' en 'Meet the Heat', zoals hij de show hoort te stelen met die stem (tegelijkertijd hoog en laag, angstig en agressief, serieus en ironisch… stemmen in stemmen). Daarnaast is er een logische samenwerking met James Murphy van DFA wat resulteert in het verrassende rocknummer 'Tragic Picture Show' dat klinkt zoals ik ooit hoopte dat The Strokes zouden klinken: gruizig en brutaal.

Het is een plaat als een plattegrond van intensiteiten: van no-go area's, steegjes, werelden onder viaducten, stripclubs, gammele rockclubs, woedeaanvallen, regendruppels op de ramen van de limousine, de dunste stropdassen, witte poeders, pillen die verkeerd vallen, pillen die goed vallen, onzichtbare politiek, zombiecool. Het artwork van de binnenhoes gebruikt de filmposter van de hele nare Italiaanse horrorfilm The Beyond (1981) over een hotel dat gebouwd is op een poort naar de hel. Met de pessimistische conclusie van die film in het achterhoofd, de hel aanschouwen is er deel van worden, krijgt NY Muscle een sinistere ondertoon die compleet sluitend is. Net als in de beroemde slotzin van American Psycho is hier geen uitgang. Hoop laat je varen wanneer de naald de groeven raakt, zij is onvindbaar op NY Muscle.