Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Cotton Bell is een mooie albumtitel. Je ziet de verlaten katoenvelden en hoort een kerkklok luiden van een kerk in een of ander godverlaten gat in de Zuidelijke Verenigde Staten. Ach, u kent het wel.
Ergens verwacht je dat Hayward Williams, die over mocking birds en great plains zingt, zich enigszins bescheiden opstelt in singer-songwriterland en platgereden paden van country en blues bewandelt. Ooit gaf hij een onvergetelijk optreden op een aflevering van het festival Take Root en werd hij als verloren zoon van Bruce Springsteen binnengehaald, waarmee Williams' carrière min of meer al zou zijn uitgestippeld.
Wat aan de nummers op zijn nieuwe cd opvalt, is dat zelfs in de verste verte geen Springsteen-achtige taferelen zijn te bekennen. De kabbelende en dromerige melodieën doen eerder denken aan de eerste twee albums van Tom Waits. Williams zingt met een serieuze en heerlijk melancholische toon in zijn stem, waardoor het niet erg moeilijk is om snel je gedachten te laten varen.
Een enkeling zal misschien moeite hebben met het gebrek aan uptemponummers. De manier waarop Williams echter zijn songs uitkleedt, is absoluut bewonderenswaardig. Zelfs de clichés die je kunt verwachten in een genre als americana zijn grotendeels afwezig. De ziel van de jonge singer-songwriter treedt langzaam maar zeker uit het keurslijf, iets dat je alleen zou verwachten bij grootheden als Jackson Browne en John Prine. Cotton Bell is een even spaarzame als wonderschone plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/hayward-williams/cotton-bell/20320/
Meer Hayward Williams op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hayward-williams
Deel dit artikel: