• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Hawkwind | Take Me To Your Leader

Lang houdbaar en nu ook erg goed te verteren.
CD, Hawkwind/Bertus

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 31 oktober 2005

De liefhebber van Hawkwind komt met de aankoop van het nieuwe Take Me To Your Leader een heel eind richting de veertig cd's of elpees op de plank. Een imposant aantal. Gek genoeg veranderde de Hawkwind-sound door veertig jaar pophistorie maar bitter weinig. Niet dat hun albums volstrekt inwisselbaar zijn; die eer gaat naar genregenoot Ozric Tentacles. De reden van dit herkenbare geluid heet Dave Brock, de constante factor in de inmiddels veertigjarige carriëre van Hawkwind. Hoewel zijn bandmaatjes van de eerste bezetting tegenwoordig onder de naam Space Ritual spelen (vorig jaar de primeur in Europa op Roadburn) behoort die ene specifieke sound zanger/gitarist Dave Brock toe.

Op albums als Hawkwind, In Search of Space en de live-dubbelaar Space Ritual kwam het halverwege jaren zestig nog bluesrockende gezelschap tot volle wasdom. Denk aan hits als 'Motorhead' (jawel, met oud-Hawk Lemmy) en 'Silver Machine'. Hun shows waren psychedelische happenings inclusief gratis drugs, naakte danseressen en vuurspuwacts. Naast bovengenoemde drie klassiekers kent de band nog hoogtepunten in de vorm van Live Chronicles, Alien 4 en Love in Space.

Take Me To Your Leader laat geen nieuw geluid horen. Alsof de tijd tientallen jaren heeft stilgestaan. Maar de productie van Brock en Alan Davey is glashelder en Hawkwind richt zich meer dan eens op klassiek geschoolde Top 100 Aller Tijden-popmuziek. Zo is 'Out Here We Are' een fenomenaal, tijdloos nummer. 'Greenback Massacre' is weer Hawkwind-oude stijl vol riffende baslijnen, vervormde gitaren, opgefokte drums en keyboardgeluiden die als laserstralen door het geluidsspectrum vliegen. Net als op de laatste platen verwarmt een vleugje ambient de in reverb gehulde Hawkwind-sound en uiteraard zijn er muzikale invloeden uit alle, met name niet-westerse windstreken. Fijn is dat de uitersten tussen harde spacerock en lichtere trancemomenten op Take Me To Your Leader zo goed zijn gedoceerd.

Want waar vorige Hawkwind albums ofwel uitermate geschikt voor overgevoelige paddestoelenjunks, ofwel perfect als begeleidingsmuziek tijdens de opleiding van blindengeleidehonden bleken te zijn is dit verse album daadwerkelijk erg goed te verteren. Omdat het alle facetten van Hawkwind in een luchtige vorm samenbrengt. Met bijdragen van onder andere Arthur Brown (FIRE!) en zangeres Lene Lovich. Brown accelereert op 'Sunray', een door een Hammond-orgel aangedreven roadsong die 'Roadhouse Blues' van The Doors naar de kroon steekt. Hoe zou dit nummer geklonken hebben met David Bowie, vraagt de Bowie-fan in mij zich meteen af.
Noem het simplistisch surrealisme, noem het toegankelijke diepgang: Dave Brock heeft wederom een kanjer van een statement gemaakt. Niet slecht voor De Jeugd Van Toen. Dus laat Roadburn editie elf maar komen: Brock zal daar een historische hoofdrol gaan spelen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/hawkwind/take-me-to-your-leader/11011/
Meer Hawkwind op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hawkwind