Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De vier mannen van het Britse Haven houden het liever netjes. Gentlemen met gitaar, bas en drumstokjes in de hand. Frontman Gary Briggs is goudeerlijk in zijn roerselen. Niet behept met veel fantasie, wel met degelijkheid. Tekstueel en muzikaal wordt er niemand voor het hoofd gestoten. Een politiek-correct Oasis, hangend naar Sterophonics, leentjebuur spelend bij Travis. Geen voorwaarden voor een slechte plaat. Niks staat een hecht doortimmerd, vakkundig geproduceerd en afgemixt, geheel, in de weg.
Van debuut Between the Senses werden 150.000 kopieén verkocht. Een Amerikaanse tour werd naar tevredenheid afgerond. Johnny Marr, oud-gitarist van The Smiths, werd achter de knoppen gesignaleerd in de studio. De morgenstond heeft goud in de mond voor de ideale schoonzonen. Op een enkele keer na dan: gitarist Nat Wason merkte op een morgen bij het wakker worden, dat hij zijn gezicht niet meer bewegen kon. De spieren in zijn gezicht waren verlamd geraakt, ingegeven door stress, wat hem een lange revalidatie opleverde.
Hoorbare rauwheden heeft een dergelijke episode in het geluid niet opgeleverd, gezien dit tweede album. Gary Briggs zingt met evenveel vuur over 'the most agressive emotion', ook wel de Liefde. Aanleiding voor opgetogen refreinen, smaakvol gelardeerd met gladde koortjes, ondersteund door braafjes in de maat voortbewegende slaggitaren. Eventueel ingezette percussie lijmt een song nog wat sterker aan elkaar, een akoestische gitaar vult de leemtes in het geluid onopvallend op.
Ook Haven kan zich vergalloperen. Een 'ruig' liedje als 'What Love Is', een met een trits violen opgezadeld 'Don't Say Word'. Op dat moment lijkt het voor de britpoppers beter zich te houden bij de ongevaarlijke melancholie van de meeste nummers. Haven bestaat uit lente, kalverliefde, nostalgie, weltschmerz, zelfmedelijden. Andersgezegd: naïviteit, dromerij, onvolwassenheid. Haven komt uit een tijd waarin romantiek nog een levensvisie was. Vandaar dat Haven gemaakt lijkt voor onnozele ganzen als jongetjes van veertien jaar uit de blanke, gegoede klasse. Stilletjes verliefd op de ontluikende meisjes naast hen in de schoolbanken. Luxeproblemen.
Tussen al het gedweep met hoge gevoelens en het geslemp met grote gebaren is een bepaalde kwaliteit te ontwaren. Geen eigen geluid weliswaar, maar wel vakkundigheid. Meer moet je niet willen, als je wilt verkopen. Een enkele keer kruipt Haven misschien waar het niet gaan kan. Een goed geplaatst mineur-akkoord in 'Wouldn't Change a Thing' doet de afgestompte recensent vluchtig opkijken. Zijn pantser kraakt even, maar slechts die ene keer.
http://www.kindamuzik.net/recensie/haven/all-for-a-reason/5739/
Meer Haven op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/haven
Deel dit artikel: