Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tijdens de eerste minuten van Limelight Cordial wordt al duidelijk dat Hassle Hound geen gewone elektronica/folktronica-muziek maakt. Het galopperende ritme vergezeld van heus paardengehinnik geeft opener ‘Anvil Stamping Stallion’ een soort komische musique concrête-zweem. Laten we zeggen dat de titel van het liedje de lading volledig dekt.
Die cabareteske benadering van musique concrête is aanwezig op het hele album. Hassle Hound ziet op bewonderenswaardige wijze in dat speelse elektronica bijzonder veel gemeen heeft met de ongeremdheid van hillbilly-blues, jaren zestig exotica en de vrije rockinterpretaties van Wooden Wand & The Vanishing Voice en de No Neck Blues Band. Een nummer als ‘Poppy Bush’ lijkt zelfs een beetje op een elektronische variant van Sunburned Hand Of The Mans hypnotiserende moerasfolk, terwijl ‘White Roads’ doet denken aan de intieme deuntjes van CocoRosie.
Het enige bezwaar dat je tegen ongeremde muziek als deze kunt hebben, is dat ze geen geheel vormt, geen aanknopingspunten biedt, behalve de terugkerende contrasten tussen banjo’s en loops, fluitjes en sambaballen, violen en samples. Uiteindelijk raakt Limelight Cordial dan ook verstrikt in zijn eigen eclectische karakter. Misschien de volgende keer toch die rem een klein beetje intrappen?
http://www.kindamuzik.net/recensie/hassle-hound/limelight-cordial/12377/
Meer Hassle Hound op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hassle-hound
Deel dit artikel: