Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Afgaande op songtitels als 'Gay Human Bones' en 'Three Legged Dog' hoef je er niet op te rekenen dat de heren van Harlem opgaan voor songteksten van bovenmatig intellectuele of gevoelige aard. Gelukkig is dat ook geen vereiste voor de betere rammelrock die ze op Hippies laten horen. Sterker nog, door dat gebrek aan tekstuele pretentie vallen hun (dat dan weer wel) intelligente en zeer aanstekelijke liedjes des te meer op.
Daar ligt ook de kracht van het duo. Ze verstoppen slimme, supermelodieuze popliedjes in een rafelig leren jasje dat ook wordt gedragen door, bijvoorbeeld, The Black Lips. Net als die band is ook dit uit Austin, Texas afkomstige garageduo gevormd door de platenkast van pa en ma. Hun aan alle kanten rammelende liedjes roepen associaties op met de betere pop uit de jaren zestig, zoals je die kent van The Kinks, The Beatles en de Nuggets-verzamelaars.
Wat Hippies doet opvallen is de kwaliteit van de liedjes. Want hoe gammel het ook klinkt, het zit uitstekend in elkaar. Vooral uitschieters 'Friendly Ghost' (over Casper, het vriendelijke spookje...) en het al genoemde 'Gay Human Bones' hebben dankzij een uiterst aanstekelijke melodie de neiging om dagen door je hoofd te blijven zwerven.
Harlem baseert zich op muziek die al zo'n vijftig jaar in de omloop is en verrassing of vernieuwing zijn natuurlijk niet aan de orde. Wel bevestigen ze eens te meer dat je maar beter goed kunt jatten dan slecht verzinnen. Of het duo goed genoeg is om te blijven boeien is een andere vraag, maar als je niet meer wilt doen dan je luisteraars vermaken heb je in elk geval de juiste instelling. Pretenties zijn er zat, maar van goeie pop is er nooit genoeg. Dat heeft Harlem heel goed begrepen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/harlem/hippies/20105/
Meer Harlem op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/harlem
Deel dit artikel: