• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Hangnail Philips | Wit’s End

Niet geschikt als tussendoortje.
CD, Eigen beheer

Tekst: Niels van Poecke

Publicatiedatum: 12 november 2005

‘Niels, please feel free to tell the world about this cd! It is bravely submitted for you approval!’. Dit is de tekst die Hangnail Phillips, afkomstig uit Delaware, persoonlijk aan mij richtte bij het versturen van zijn nieuwste cd Wit’s End. Natuurlijk is dit gebaar sympathiek: een artiest die graag wil dat zijn creatie wat media-aandacht krijgt. Anderzijds heeft het ook weer iets tragisch: het feit dat Phillips zijn plaat met veel moed ter goedkeuring heeft opgestuurd, getuigt niet van veel zelfovertuiging. Blijkbaar is Phillips op zoek naar enige vorm van legitimering in het leven.

Deze zoektocht lijkt ook de onderliggende boodschap te zijn van Wit’s End, een plaat die bol staat van filosofische thema’s, zoals het bevrijden van gedachten uit door de mens zelf gecreëerde beperkingen (‘Thought Boxes’), de mogelijkheid van politieke kritiek in een ‘post-cold war world’ (‘Post Cold War World’) en het vinden van een richtinggeving in het leven (‘Apathy’). Hoewel hulde gegeven moet worden aan de hersenbrekende toeren die Phillips uitgevoerd moet hebben om tot deze teksten te komen, maken ze van de plaat geen gezellige achtergrondmuziek.

Dit wordt versterkt door de vorm van vele nummers op de plaat, die muzikaal voor een groot deel zweven tussen Beautiful Freak van Eels en The Lyre Of Orpheus van Nick Cave. Het nummer ‘Hangin’ on a String’ had zelfs van de geniale plaat van Eels afkomstig kunnen zijn en het nummer ‘Lillian’ - het beste nummer van de plaat - had een goede plaatsvervanger kunnen zijn voor Cave’s schitterende en onverwacht vrolijke nummer ‘Breathless’. Zelfs het dwarsfluitje is aanwezig. Dat Phillips tussen deze platen bungelt maakt het geheel niet echt vernieuwend. Je hebt voortdurend het idee naar E of Cave te luisteren, en het lijkt er zelfs op dat Phillips zijn stem iets heser maakt bij nummers die iets meer naar Eels neigen, terwijl hij bij nummers die eerder in de richting van Cave gaan de stem achter in zijn keel opzet. Het doet een beetje gekunsteld overkomen.

Wat de plaat wel origineel maakt, zijn de vele elektronische geluidjes en geluidsfragmenten die Phillips in zijn nummers verwerkt. De plaat begint creepy met - zo lijkt - een fragment uit een horrorfilm en verder komen er telefoonbelletjes, drilboren, heipalen en geinige monologen voorbijgevlogen, die ook nog eens in dienst van het nummer staan.

Al met al is Wit’s End een plaat voor mensen die van zappa-eske trucjes, Captain Beefheart-achtige avant-gardistische foefjes en andere rariteiten houden en daarnaast graag hun hoofd breken over de zin van het leven. Inderdaad, niet geschikt voor mensen die een cd als tussendoortje weghappen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/hangnail-philips/wit-s-end/11180/
Meer Hangnail Philips op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hangnail-philips