• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Guillemots | Through the Windowpane

Volle bak fris talent, halve bak goede ideeën.
CD, Universal

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 15 augustus 2006

Het optreden van Guillemots tijdens Motel Mozaïque eerder dit jaar was een typisch voorbeeld van een jonge, nieuwe band die in al zijn frisheid de indruk maakte het next big thing te zijn. De nieuwe Arcade Fire, zij het minder groots. In zakformaat, zeg maar. Toch ging er iets mis in de aanloop naar het debuutalbum Through the Windowpane. Ten eerste verscheen er al een ep, From the Cliffs, die de verwachtingen erg hoog opdreef met prachtige liedjes als 'Made up Love Song #43', 'Over the Stairs' en de zomerhit 'Trains to Brazil'. Ten tweede deden Guillemots al tweemaal Nederland aan.

Dat zijn essentiële verschillen als je Arcade Fire en Guillemots vergelijkt. Arcade Fire sloeg iedereen om de oren met een debuutalbum waar je compleet door verrast werd: geen voorproefje, laat staan een optreden. Toen Funeral eindelijk op de wereld losgelaten werd, was de oversteek snel gemaakt en stond de band voor een overenthousiaste en afgeladen Melkweg. De dag erna sprak iedereen over een legendarisch concert. Dat is nog eens timing.

Through the Windowpane maakt niet zo'n verpletterende indruk, omdat enkele van de beste liedjes al op From the Cliffs staan. Bovendien is de rest van het album niet zo sterk als de twee absolute klappers op die ep. Het is soms zelfs een teleurstellende aaneenschakeling van trage liedjes die hangen aan halve ideeën. De enige constante factor is de schitterende stem van zanger/pianist Fyfe Dangerfield, die herinneringen oproept aan de soulvolle, maar fragiele zang van Jeff Buckley, met breekbaarheid als ultieme charme.

Het is Dangerfield die met zijn stem van middelmaat klasse weet te maken. Wanneer je vervolgens nummers als 'If the World Ends' of 'Through the Windowpane' door Chris Martin laat zingen, blijven er slechts wel leuke, eindeloos galmende stadionmelodieën over. Daar hoeft overigens niks mis mee te zijn. Afsluiter 'Sao Paolo' is zelfs indrukwekkend: elf minuten lang de spanning opbouwen met klassiek pianospel, glijdende strijkers en wederom de betoverende stem van Dangerfield. 'Red Wings', met Joan As Police Woman als achtergrondzangeres, is ook prachtig: intiem en desolaat, hartbrekend zelfs.

Zo blijf je zitten met een album dat half overtuigt, half teleurstelt. De momenten waarop alles in elkaar past, zijn opwindend, maar de halfzachte vulling er tussenin is een domper op de feestvreugde. Koop die ep, dan ben je klaar.

http://www.kindamuzik.net/recensie/guillemots/through-the-windowpane/13655/
Meer Guillemots op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/guillemots