• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Greyhound Soul | Down

Een klassieker in wording!
CD, Ol\' Black Joe Music/808

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 07 februari 2003

“You may bury my body down by the highway side, so my old evil spirit can catch a greyhound bus and ride”, daarmee gaf blueslegende Robert Johnson de spirit van Americana prima weer.

Van Greyhound Soul uit Texas kan ik mij nog iets herinneren. Het is namelijk niet zo gek lang geleden dat het vorige studioalbum Alma de Galgo verscheen. Van dat album was ik totaal niet onder de indruk. Over de countrygetinte bluesrock was nauwelijks iets te klagen, maar zanger Joe Pena irriteerde mij mateloos met zijn pathetische uithalen en soms kinderachtige aanstellerigheid. Hoe ontzettend anders het klinkt op de voortreffelijke opvolger Down. Het tempo ligt een aangenaam stuk lager dan op voorgaande cd’s, waardoor het soulvolle gerochel van Joe Pena de welverdiende ruimte krijgt. Down klinkt nergens gehaast of in de verste hoeken ook maar enigszins bedacht. Het is weliswaar opnieuw het exotische zangorakel Joe Pena die alles naar zich toetrekt, maar je kunt duidelijk horen dat de zeskoppige band in alles gegroeid is en dat Joe Pena genoegen neemt met minder. Down is niet alleen een album dat vele malen beter is dan de voorganger, maar boven alles Greyhound Soul op een eenzaam voetstuk plaatst. Een klassieker in wording!

Al gelijk bij het openingsnummer ‘Turn Around’ zit de stemming er meteen in. ‘Turn Around’ doet mij sterk denken aan Bob Dylan ten tijde van zijn echtscheidingsperikelen op de onovertroffen elpee Blood on the Tracks, dat is een verdenking die overigens wordt aangesterkt door het in slowmotion voorbijtrekkende ‘Drive to the Moon’, waarbij ik het stiekem niet kan laten om ‘Forever Young’ van Dylan zachtjes mee te neuriën. De snijdende spanning wordt langzaam maar zeker opgebouwd naar een bezwete up-tempo bluesrocker als ‘Rain’, waarop na afloop een meeslepende instrumental als ‘Stay the Night’ inhaleert als een sigaret na een lange hotelnacht vol seks.

Down is een absolute winner. Ik heb nauwelijks een misstap kunnen ontdekken. Van het tot diep in de tenen deprimerende ‘Rose’ of het weemoedige mondharmonicaatje in ‘Comin’ Home’, Greyhound Soul gooit werkelijk alles eruit en smeekt alleen nog om meer en meer in ‘You Could Be the One’. Dat je na afloop met ‘Run to Me’ van de Bee Gees in je hoofd blijft rondspoken, komt eigenlijk alleen door dezelfde geleende melodie op het laatste nummer van Down. Misschien is deze wrange nasmaak dan de enige echte misstap van Greyhound Soul.

http://www.kindamuzik.net/recensie/greyhound-soul/down/2439/
Meer Greyhound Soul op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/greyhound-soul