• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Gregg Bendian\'s Interzone | S/T

Een geslaagd experiment.
CD, Atavistic/Konkurrent

Tekst: Remco Takken

Publicatiedatum: 07 mei 2004

Wie in de jaren zeventig vatbaar was voor akoestische licht-atonale popmuziek met dwarse ritmes en hortende meerstemmige zang, kwam al snel uit bij Gentle Giant. Zeer herkenbaar, en op iedere elpee stond wel een volstrekt unieke vondst, of een springerige melodie die je niet meer losliet. Helaas, echt mega-groot is deze GVR (Grote Vriendelijke Reus) nooit geworden. Hun muziek was te moeilijk misschien, en wellicht ook te subtiel voor het 'progressieve' publiek dat Gentle Giant probeerde te spiegelen aan het virtuoze gooi- en smijtwerk van Emerson, Lake & Palmer en Yes.
Nadat deze rockdino's werden weggevaagd door de punkrevolutie, duurde het voor Gentle Giant tot midden jaren negentig voordat de wereldwijd overgebleven fanatiekelingen elkaar vonden op het almaar groeiende Internet. Mede dankzij deze die-hards verschenen er enkele essentiële archief-cd's (o.a. Under Construction). Wat een prachtige, bijna ambachtelijke muzikale kwaliteit is er toch verloren gegaan met het verscheiden van deze kolos!

Waar een vergelijkbaar verguisde band als King Crimson weer helemaal werd gerehabiliteerd, en zelfs een plaatsje kreeg toebedeeld op het North Sea Jazz Festival van het vorig jaar, zakte de belangstelling voor Gentle Giant de laatste tijd weer wat in. Ook zijn er opvallend weinig collega-musici die zich openlijk uitspreken over het unieke karakter van de groep.
Gitarist/componist Mike Keneally is een van de bewonderaars, en ook de hedendaagse symfo van Spock's Beard vertoont hoorbare raakvlakken. In het collectieve geheugen van jazzmuzikanten is de groep geheel afwezig.

Vibrafonist Gregg Bendian is bij mijn weten de enige Amerikaanse jazzmusicus die een heel project wijdde aan Gentle Giant. Zijn album Interzone is tekenend genoeg al opgenomen in 1996. De Amerikaanse platenmaatschappij Atavistic is zo eigenwijs geweest dit album alsnog een plaatsje te geven in hun catalogus, zo'n tien jaar na de Gentle Giant-Internet-revival.
Terecht, want Gregg Bendian's Interzone is een belangrijke cd. Door middel van zijn heldere glockenspiel en fluwelen vibrafoonklanken legt Bendian de 'vriendelijke' kant van Gentle Giant vast. Over wie of wat de 'grote reus' verbeeldt, dát is iets moeilijker te detecteren. Is het soms contrabassist Mark Dresser, die zonder enige versterking de uitbarstingen van de gebroeders Alex en Nels Cline op elektrische gitaar en drums kan bedwingen? Of zijn het de broertjes Cline zelf, die als ze op elkaars schouders gaan staan, helemaal niet zo klein meer zijn?

Hoe dan ook, Interzone legt bloot waar Gentle Giant ooit goed in was. Het zit hem in het doorlopende contrast tussen breekbare bosnatuur en bovenmenselijk geweld. Aan de ene kant zien we tussen de herfstbladeren wat eekhoorntjesbrood en inktzwammen ook; aan de andere kant is er de overweldigende kracht van een atoomproef of een ontploffing in een steenmijn. Dát is Gentle Giant, en dat is ook Gregg Bendian's Interzone.
Wat verder duidelijk wordt, is dat Gentle Giant toch iets minder thuis was in jazz- en improvisatietechnieken. Want waar Gentle Giant op haar dubbele live-plaat Playing the Fool voor jazz moest terugvallen naar het niveau van oubollige Django Reinhardt-swing, laten Bendian cs. zien dat je deze muziek juist heel goed als uitgangspunt kunt nemen voor fantasievolle solo's, en losjes gedirigeerd samenspel. De Grote Vriendelijke Reus deed dat zelf nooit, in de jaren zeventig, lekker loosgaan.

Al met al is Gregg Bendian's Interzone een geslaagd experiment. Ik weet alleen nog niet of ik deze cd in het alfabet zal neerzetten bij de 'B' (van Bendian), bij de 'I' (van Interzone), of gewoon bij de 'G' van Gentle Giant.

http://www.kindamuzik.net/recensie/gregg-bendian-s-interzone/s-t-5945/5945/
Meer Gregg Bendian\'s Interzone op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gregg-bendian-s-interzone