• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Graham Lindsey | Hell under the Skullbones

Mooi van lelijkheid.
CD, Sonic Rendezvous

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 18 januari 2006

"This ain't no love song", zingt Graham Lindsey, om maar voor eens en altijd duidelijk te maken dat hij geen zoetsappige liefdesliedjes schrijft. We hadden ook niet anders verwacht van een album dat Hell under the Skullbones heet. De oud-punker Lindsey is kortom bepaald geen romanticus voor serenades onder het balkon en vredesliedjes rond het kampvuur.

Zijn overtuigende debuut van dik twee jaar geleden, voluit Famous Anonymous Wilderness geheten, was een rammelende en akoestische gitaarplaat, waarop de nu 27-jarige troubadour met zijn opmerkelijk lelijke stem en scheurende mondharmonica zelfs de meest doorgewinterde Bob Dylan-fans de stuipen op het lijf joeg. Mooi dat het was!

De finale van Idols haalt hij er vast niet mee, maar die akelige liedjes van Lindsey hebben toch duidelijk iets behoorlijk aangrijpends. Op de opvolger komt de confrontatie niet minder hard aan. Sterker nog: Hell under the Skullbones is een triomfantelijk meesterwerk van de eerste orde.
Toch is zijn tweede plaat in veel opzichten heel anders dan zijn, niet misselijke, eerste plaat. Zo heeft Lindsey een aantal muzikanten als backingband gescoord, waaronder ene Van Dyke Parks, die hem op accordeon bijstaat in het superieure 'Hole in the Ground'. Kippenvel alom!

De geraspte stem van Lindsey en de bijtende songteksten zijn nog steeds aanwezig, maar door het intens warme groepsgeluid krijgen de tien bikkelharde liedjes een overdonderend effect. Bovendien zijn de zweverige melodieën een stuk makkelijker verteerbaar dan de zeven monotone minuten van 'Dead Man Waltz', dat te vinden is op zijn vorige plaat en op een cd met door Dylan geïnspireerde songs. Zijn woorden vuurt Lindsey nog altijd af als een mitrailleur.

Het is ook nu moeilijk om niet aan Bob Dylan te denken. Als Lindseys eerste album vergeleken kan worden met het ruwe Another Side of Bob Dylan, dan komt Hell under the Skullbones nog het meest in de buurt van het ideaal geproduceerde Desire, maar Sir Bobness zou willen dat hij nog een greintje van het venijn in Lindseys songs bezat.

De eerste helft van deze plaat is zo ongelofelijk geniaal dat sommige nummers die erna komen alleen nog maar tegenvallen. In de laatste anderhalve minuut, 'Ain't Enough Liquor' getiteld, revancheert Lindsey zich echter weer met een uitbundige dronkemanssong. Mooi van lelijkheid.

http://www.kindamuzik.net/recensie/graham-lindsey/hell-under-the-skullbones/11726/
Meer Graham Lindsey op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/graham-lindsey