Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor het tweede album kan Goldrush uit Oxfordshire, op het Britse platteland, nog samenwerken met producer Dave Fridmann (zie Mercury Rev, Flaming Lips) en wordt een deel in verschillende Amerikaanse studio’s gemaakt. Voor de derde behoort dat soort uitstapjes niet tot de budgettaire mogelijkheden. Als producer gebruikt de band James Rutledge - ex-gitarist van The Pastels - en moeten ze zich beperken tot opnames in schuurtjes en de woonkamer van hun ouders.
Niet dat je merkt dat deze plaat tot stand gekomen is tussen blatende schapen en opgejaagde vossen, want ze klinkt - ondanks de financiële beperkingen - zeer rijkelijk gearrangeerd. Voornamelijk Flaming Lips, waarmee ze in 2002 op tournee gingen, zijn een overduidelijke invloed. Zowel de vocalen als de arrangementen doen vaak sterk aan die van Wayne Coyne en zijn maten denken.
The Heart is the Place is een zelfverzekerd klinkend, maar niet bepaald vrolijk, plaatje. Enkel ‘Every One of Us’ blaakt van de levenslustigheid. Aan de ene kant is het dus een voor de hand liggende keuze als single, aan de andere kant is het een roekeloze zet, want de helft van de song is een doorslagje van ‘Race for the Prize’.
De opnames gaan niet enkel gepaard met materiële beperkingen, maar er heeft zich ook een mentale kentering voorgedaan. Eén van de groepsleden is een jaar geleden naar New York verhuisd, nadat een aantal tracks opgenomen werden. Dan slaat de vertwijfeling toe bij de rest van de band. Wat willen ze eigenlijk? De opnames worden overboord gegooid en ze proberen de redenen waarom ze de band in de eerste plaats begonnen zijn te herontdekken.
Fijn voor hen dat ze hun drijfveer opnieuw gevonden hebben. Spijtig natuurlijk dat ze blijkbaar gewoon Flaming Lips willen zijn, want die bestaan al.
http://www.kindamuzik.net/recensie/goldrush/the-heart-is-the-place/15013/
Meer Goldrush op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goldrush
Deel dit artikel: