Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Malady of Elegance van de Amerikaan Keith Kenniff alias Goldmund is zo minimaal dat het haast onmogelijk is om er iets over te zeggen. Er is een piano te horen die trage, melancholische stukken speelt waarin geen noot te veel klinkt, en die ook na een toevoeging van heel veel noten nog het predikaat 'minimalistisch' hadden verdiend.
Het laatste woord dat je erover kunt zeggen zou 'mooi' moeten zijn. Mooi zoals een zonsondergang dat is; een schoonheid waar weinig mensen over zullen twisten, ongeacht of ze er ook echt iets mee hebben. Luister naar de heldere, melodieloze waterval van noten die opener 'Image-Autumn-Womb' over je heen sprankelt en je zult vanzelf je bezigheden laten vallen en enkele minuten in een volkomen serene gemoedstoestand verkeren. Mooi.
Die sfeer houdt Goldmund de hele plaat lang vast. Soms doet hij dat middels een aantrekkelijke melodie, zoals in 'In a Notebook', meestal zet hij enkel een sfeer neer, een beeld. Een beeld waar zo een film omheen kan.
Het vorige werk van Goldmund zit dan ook al in films en in enkele documentaires. Met ieder stuk van The Malady of Elegance zou dat zonder moeite ook kunnen. Dat komt niet alleen door het beeldende karakter van de muziek, maar ook door het volkomen dienstbare. Nooit zal Goldmund met zijn piano in de weg zitten of opvallen. Dienstbaar en kalm mikt hij op de achtergrond. En dat is dan ook waar de plaat zich na een kwartiertje nestelt, als je je bezigheden weer hervat hebt.
The Malady of Elegance is dus mooi, maar zo minimalistisch dat hij enkel in doses te beluisteren is, op het juiste moment, op de juiste plaats, door een beperkt aantal liefhebbers. Als een soundtrack bij een bloem; ergens tussen prachtig verstild en volkomen obligaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/goldmund/the-malady-of-elegance/17413/
Meer Goldmund op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goldmund
Deel dit artikel: