Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als Goatwhore zichzelf in 2006 met A Haunting Curse opnieuw uitvindt, blijkt dat geen tijdelijke opleving; opvolger Carving Out the Eyes of God doet er nauwelijks voor onder. Het kan haast niet anders of Lucifer is met Blood for the Master opnieuw in zijn nopjes.
Het lijkt zo makkelijk: de beste elementen van verschillende subgenres verenigen in één metalband. In theorie moet een beetje gitarist met een eclectische blik en wat compositorisch vermogen daar al in slagen. In werkelijkheid heeft Goatwhore het voor elkaar gekregen een stuk zompige, grond af te bakenen in het zuiden van de VS. Het bestemmingsplan voor de kavel biedt ruimte aan het donkere van black metal, het lompe van death metal en het opzwepende van thrash metal.
Aan de bebouwing is maar een voorwaarde verbonden: respect voor de monumenten van omwonenden, zij die het ooit braakliggende terrein hebben getransformeerd tot het metallandschap zoals we dat nu kennen. Goatwhore trekt er een onverwoestbaar bastion op, waarin Ben Falgoust - vijfsterrengrunter in hart en nieren - week na week zijn fulminaties perfectioneert. De grote vraag blijft waarom de vesting in Europa vooralsnog geen rol van betekenis speelt.
Een zichzelf respecterende metalhead kan namelijk niet om Goatwhore heen. De band heeft op Blood for the Master wederom aan alles gedacht, fijne composities voorop. Er is geen ontsnappen aan de deinende kracht van het slepende 'When Steel and Bone Meet'. Aan de zorgvuldige opbouw die voorafgaat aan de Fuck yeah!-riff van 'In Deathless Tradition'. Of aan de woeste hooks in 'Embodiment of this Bitter Chaos' en afsluiter 'My Name Is Frightful among the Believers'. Geloof het nou maar: alles wat Goatwhore sinds A Haunting Curse uitbraakt, is verplichte kots.
http://www.kindamuzik.net/recensie/goatwhore/blood-for-the-master/22725/
Meer Goatwhore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goatwhore
Deel dit artikel: