Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Refreinen, coupletten, solo’s, intro’s, outtro’s: Goatwhore heeft er schijt aan. 'Rauzen met die hap' is het devies en als je eenmaal begonnen bent ook vooral niet meer stoppen. Dat geldt niet alleen voor de muzikanten, maar ook voor zangers Ben Falgoust (diep en smerig doch verstaanbaar) en Sammy Duet (heksengekrijs).
Dat tweetal begint met "Innocence inscribed / In this crudeness of rites / Wounds worn / By the heretics of light / Creation of hell bound life" en gaat vervolgens de hele plaat zo door, zonder zichzelf één keer te herhalen. Er zijn bands die in hun hele discografie niet zo veel woorden gebruiken als Goatwhore er op één plaat doorheen jakkert.
Het knappe van Goatwhore is dat ze de non-stop aanval op de trommelvliezen, die A Haunting Curse is, behalve bruut ook interessant weten te houden. Zonder hulp van daarvoor geëigende structuren als refreinen. Constant wisselen van tempo, riffs en zangstijl is de truc. Wat dat betreft zou je Goatwhore kunnen zien als het seriemoordende neefje van Tool.
Stilistische oogkleppen hebben de heren uit New Orleans daarbij ook al niet op; A Haunting Curse bestaat uit gelijke delen groovende, typisch Amerikaanse deathmetal en agressieve, ratelende blackmetal à la 1349, met af en toe een thrashend intermezzo. Zelfs in de allersnelste stukken klinkt de band daarbij uiterst gecontroleerd.
Dat laatste zal met de zuidelijke afkomst van Goatwhore te maken hebben: A Haunting Curse is geen horde plunderende Vikingen, maar een strak geleide satansgospelmis, waarbij de hele gemeente in zwarte pijen staat mee te headbangen, terwijl de maagd geofferd wordt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/goatwhore/a-haunting-curse/14685/
Meer Goatwhore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goatwhore
Deel dit artikel: