Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het debuut van Goat heet World Music en voor het tweede album is de titel Commune gekozen. Dat is een mooie illustratie voor het verschil tussen beide platen: waar World Music doordrenkt was van afrobeat, daar is Commune meer puristisch in de psychedelischerockleer. Het zijn wel graduele verschillen, World Music had immers ook al een behoorlijke hippievibe en op Commune is nog steeds een aanzienlijke rol weggelegd voor allerhande percussie. Het grootste kritiekpunt dat je op Commune kunt hebben, is dan ook dat de plaat een wel erg voor de hand liggend vervolg is op het juist zo verrassende World Music.
Toch blijft het interessant dat Goat zoveel succes kan hebben met een zo onhip genre als psychedelische rock. Het slimme imago speelt daarbij natuurlijk een rol: nog steeds zijn de namen van de met maskers optredende bandleden onbekend. Verder kent het genre een aantal valkuilen waar Goat niet intrapt. Ook op Commune staan geen ellenlange jams en evenmin is er gefröbel met effectpedalen. De gitarist van Goat heeft zelfs een uitermate heldere stijl met simpele, goed lopende melodielijnen.
Maar het belangrijkste is toch dat Goat altijd mikt op een volle dansvloer en daar heeft de band de goede grooves ook voor. De beste track van het album, 'Goat Slaves', zou met zijn prominente baslijn zelfs bijna kunnen doorgaan voor een nummer van The Chemical Brothers. Terwijl niemand anno 2014 nog zin heeft om in een commune te leven, alles te delen en eindeloze discussies te voeren over de juiste interpretatie van Marx en Marcuse raakt als een idioot dansen voor een achtergrond van vloeistofdia's nooit uit de mode.
http://www.kindamuzik.net/recensie/goat/commune/25335/
Meer Goat op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goat
Deel dit artikel: