Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Drie jaar na het ter ziele gaan van Khanate ziet Clean Hands Go Foul eindelijk het levenslicht. Deze postume doodsreutel geeft nogmaals aan hoe baanbrekend de muzikale aanpak van Khanate in het begin van de eenentwintigste eeuw was. De unieke combinatie van black metal, minimalisme en algemene zwartgalligheid diende sindsdien als inspiratiebron voor vele experimentele metalprojecten maar zelden werd de kracht tot nu toe geëvenaard.
Stephen O'Malley en James Plotkin zijn wellicht de bekendste leden van Khanate maar Alan Dubins vocale inbreng was wat die band grotendeels uniek maakte. En dat geldt ook voor Gnaw, Dubins nieuwste project waarin Carter Thornton, Jun Mizumachi, Jamie Sykes en Brian Beatrice hem bijstaan. De productie is in handen van Plotkin, Dubins kompaan in Khanate en OLD.
Gnaw blijft op het debuut This Face absoluut trouw aan het gitzwarte metalcanon maar verkent de grenzen verder. De instrumentatie klinkt gemeen en chaotisch. Industrialachtige riffs worden met brokken ambient, opzwepende percussie en andere duistere ingrediënten afgewisseld - tijdens 'Vacant' flitst merkwaardig genoeg zelfs even de naam Jane's Addiction door het hoofd - terwijl Dubin zijn onheilspellende teksten declameert.
Dit concept werkt het meest doeldtreffend op 'Haven Vault' en 'Watcher', nummers waar de instrumenten eerder tot een amorfe muzikale ondergrond versmelten maar waar eveneens plaats is voor flarden piano of melodieuze gitaren. Maar ook de hardere composities zijn door hun haast ongehoorde brutaliteit allerminst als alledaags te beschouwen. En op die manier brengt Gnaw met This Face een vernieuwde visie op extreme ambientdoommetal, iets waar dit illustere subgenre stilaan toch nood aan heeft.
http://www.kindamuzik.net/recensie/gnaw/this-face/18098/
Meer Gnaw op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gnaw
Deel dit artikel: