http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Ginnungagap | Remeindre

Van dreigende naar meditatieve drones.
CD, Latitudes

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 09 juni 2005

De productiviteit van Stephen O’Malley kent geen grenzen. Eerder dit jaar stond hij al met Sunn O))) in Australië en Europa op de planken en binnenkort komen ze nog eens terug voor een korte zomertour. Verder kan je eveneens dit jaar nieuw werk verwachten van Khanate en Lotus Eaters. Tevens wordt de Black-serie van Sunn O))) voor binnen afzienbare tijd aangekondigd en dan vergeten we nog de split-cd met Wolf Eyes die op stapel staat. Dit schijfje zal het resultaat zijn van hun gezamenlijke oudejaarsconcert. Beide bands zijn overigens binnenkort opnieuw samen te bewonderen op het podium van Kunstencentrum België te Hasselt.

Naast al deze projecten besteedt O’Malley eveneens de nodige aandacht aan Ginnungagap. Deze band, waarvoor hij de naam ontleende aan de Noorse mythologie, kan je als zijn soloproject beschouwen. Hij treedt immers steeds met wisselende bezetting aan. Zo was er op het eerste wapenfeit, de e.p. 1000% Downer, een gastrol weggelegd voor Jessamine-zangeres Dawn Smithson. Nadien kreeg Misantropic Agenda-eigenaar Gerritt Wittmer vrijspel om naar believen getormenteerde elektronica toe te voegen terwijl Khanate-percussionist Tim Wyskida subtiele mokerslagen toevoegde aan Return to Nothing.

Voor Remeindre kreeg O’Malley de hulp van Alexander Tucker (Jackie-O Motherfucker en Unhome) en Anthony Sylvester. Het betreft de eerste release in de Latitudes-serie en zodoende mochten ze een paar dagen in de studio van het organiserende Southern Records doorbrengen. Deze sessies leidden tot vier nummers die vervolgens in een beperkte oplage van duizend stuks aan de man gebracht werden.

Het grote verschil met Ginnungagaps eerdere werk is dat er voor Remeindre alleen akoestische instrumenten gebruikt werden. Naast gitaren, harmonium en mandoline vinden we er farfisa, Tibetaanse schalen en de tamboura op terug, oosterse elementen die eveneens verklaren waarom Ben Chasny, Jack Rose en diens band Pelt in de credits als inspiratiebron aangehaald worden.

Door deze nieuwe aanpak is de sfeer minder dreigend en nihilistisch dan voorheen. Op Remeindre staat sluimerende psychedelica centraal en dat is iets wat we niet echt van O’Malley gewoon zijn. Maar toch slaagt hij in zijn opzet, al moet er gezegd worden dat er een aantal centrale ideeën over de nummers heen uitgewerkt worden waardoor het bij momenten wel wat monotoon wordt.

De vier creaties verschillen niet zoveel van elkaar. In de regel wordt er steeds met gitaren een rudimentaire riff uitgezet die zichzelf eindeloos herhaalt. Dit wordt door de andere elementen ingekleurd en daarbij speelt het harmonium vaak een belangrijke, en soms zelfs centrale, rol. Op ‘Black Snow, Blood Mountain’ en ‘Aurgelmir’ duikt Tuckers stem nog even op. Het doet wat denken aan een akoestische versie van Sunn O)))'s ‘My Wall’ en ‘DECAY2 [NIHILS MAW]' waar er eveneens met (al dan niet) chantende vertellers gewerkt wordt. Helaas haalt Remeindre dat niveau niet. Wel toont het O’Malley's veelzijdigheid aan die hier aangeeft in staat te zijn om interessante meditatieve drones te maken.

Luister naar ‘Aurgelmir’