http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Giles | Blue Funk

Glad, maar inventief.
CD, May Tree Studios

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 01 mei 2005

De muziek van Giles is aan de gladde kant. Ze zit een beetje in het hoekje Robert Cray/Santana/Eric Clapton. Nou is goed glad erg moeilijk, zeker als je het met een beperkt opnamebudget moet stellen. Wat dat betreft heeft de vanuit Engeland opererende Nederlander Mark Koehorst met zijn band al een topprestatie geleverd: Blue Funk doet met zijn heldere, maar toch volle geluid productioneel niet onder voor menige major-label release.
Bovendien is Blue Funk bij vlagen erg inventief. Eric Clapton hoor ik nog geen soundscape van duistere synths onder een ballad leggen zoals Giles doet in 'Lost a Friend'. Ook het potentieel afgezaagde 'CC Rider' wordt door een origineel arrangement naar een hoger plan getild.

En Koehorst kan niet alleen produceren en arrangeren, ook zijn zangstem en gitaar- en toetsenspel zijn dik in orde, welk laatste hij gelukkig nooit probeert aan te tonen door oeverloze solo's. Toch heeft ook deze homo universalis zijn achilleshiel: de teksten roepen nergens een beeld op dat raakt; het blijft allemaal hangen in Ali B-achtige goedbedoelde schoolkrantpoezië ("Civilisation marches on / For many it's a curse / Some of us try to help where we can / And end up making it worse.")

Maar het grootste struikelblok voor de meeste Mountain Goats- en Fat Possum-adepten die deze recensierubriek lezen zal toch zijn dat ze dit soort muziek gewoon niet blieven. Dat is hun goed recht en op een zwakker moment als 'So Much Pain' kan het edelkitschgehalte inderdaad bijna ondraaglijk worden. Maar dat neemt niet weg dat Giles met Blue Funk een voor het genre prima en behoorlijk inventieve plaat aflevert.