• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Ghostface Killah | Twelve Reasons to Die

Een artiest om te koesteren.
CD, Soul Temple/Bertus

Tekst: Thomas Heerma van Voss

Publicatiedatum: 17 april 2013

Deze recensie zou kunnen beginnen met de zin: Ghostface Killah heeft zich de laatste vijftien jaar een van de meest constante en interessante MC's van de Wu-Tang Clan getoond. Of: hoewel hij in moordend tempo albums uitbrengt, komt de klad er nog altijd niet in. Of: Ghostface Killah is een verhalenverteller pur sang, iemand die weet hoe hij spanning op moet bouwen en vast moet houden. Het is allemaal waar, maar ook allemaal clichématig en daarmee nietszeggend. Eigenlijk volstaat in deze intro één zin: Twelve Reasons to Die is het beste dat Ghostface in tijden, misschien wel sinds zijn legendarische debuut Ironman (1996), heeft gemaakt. Een duistere vertelling gevangen in muziek, dankzij een nagenoeg perfecte samenwerking met soulproducer Adrian Younge.

Het concept van Twelve Reasons to Die is, zoals zoveel projecten van Ghostface, gebaseerd op een verhaal van Tony Starks alias Ironman. In het kort: Ghostface Killah moet de DeLuca-familie vermoorden, om als hij terugkomt verraden te worden door degenen van wie hij het meest houdt. Het is misschien moeilijk om sympathie op te brengen voor deze protagonist, die geen moment inlast voor emotionele bespiegelingen of zelfreflectie, maar daar gaat het op Twelve Reasons to Die ook niet primair om. Vanaf de eerste tonen word je namelijk meegezogen in Ghostface' actieverhaal, waarin thema's als loyaliteit, trouw, vriendschap en verraad elkaar continu afwisselen. Vooral de duistere sfeer die door de nummers loopt is onovertroffen, mede ook door de vele geslaagde bijrollen van Wu-Tang-collega's (Inspectah Deck, Masta Killa, U-God).

De lof voor die indringende, strak opgebouwde sound moet overigens niet alleen uitgaan naar Ghostface. Ja, met zijn gecontroleerde stem en kundig opgebouwde teksten weet hij de spanning van de eerste tot de laatste minuut te houden. Maar minstens zo belangrijk is producer Younge. Zijn filmische instrumentaties hebben iets weg van de muziek van Morricone: effectieve gitaartonen die meteen een desolate sfeer oproepen, uitgestrekte belletjes waarmee zowel spanning als drama worden bereikt. De hand van Wu Tang-meesterbrein RZA, die niet voor niets executive producer is van Twelve Reasons to Die, lijkt nooit ver weg, maar toch is het geen oude of nostalgische koek die je krijgt voorgeschoteld. Daarvoor klinkt het allemaal te fris, wordt er te veel een eigen verhaal verteld.

Er valt ook wel een en ander op dit album aan te merken. Zo ontbreekt een echt klassiek nummer, waarop Ghostface zichzelf of zijn eigen verhaal ontstijgt. Ook is het jammer dat de grootste MC's van de Wu-Tang, denk aan Method Man of GZA, nu juist ontbreken. Maar die minpunten zijn uiteindelijk toch van ondergeschikt belang, omdat de spanningsboog op Twelve Reasons to Die subliem is en er zowel inhoudelijk als instrumentaal telkens wat spannends gebeurt. Bijna twintig jaar na zijn debuut behoort Ghostface Killah nog steeds tot de top van de hiphopwereld. Een artiest om te koesteren.

http://www.kindamuzik.net/recensie/ghostface-killah/twelve-reasons-to-die/23927/
Meer Ghostface Killah op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ghostface-killah