• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

George Clinton & Parliament / Funkadelic | How Late Do U Have 2BB4UR Absent?

P-Funk-goeroe keert na negen jaar terug met een veel te lang dubbelalbum.
CD, The C Kunspyruhzy

Tekst: Atze de Vrieze

Publicatiedatum: 23 oktober 2005

Hoe lang kun je afwezig zijn, zonder absent te zijn? Negen jaar moet kunnen, zal George Clinton gedacht hebben. Want zo lang is het alweer geleden dat zijn laatste album T.A.P.O.A.F.O.M. (The Awesome Power of a Fully-Operational Mothership) uitkwam. Nu ligt daar eindelijk de opvolger, een dubbel-cd met een bijna net zo onuitsprekelijke titel: How Late Do U Have 2BB4UR Absent?. Echt afwezig is Clinton niet geweest, want de afgelopen jaren is hij vrijwel constant op tournee geweest. Onlangs vierde hij in Paradiso op het podium nog zijn 65ste verjaardag. En hoewel Clinton zelf onmiskenbaar een dagje ouder wordt, zijn Parliament-Funkadelic optredens nog altijd een gebeurtenis van formaat: zijn enorme band is nog altijd van een hoog niveau en speelt nooit korter dan drie uur.

Wie Clinton de laatste jaren live gezien heeft, zal niet verbaasd zijn door de hoofdrolspelers op How Late. Vooral vocalisten Kendra Foster, Belita Woods en Trey Lewd spelen een belangrijke rol, evenals Clintons kleindochter Sativa. Ook P-funkveteranen van het eerste uur zijn van de partij: Garry Shider, Michael Hampton, Michael ‘Clip’ Payne, zelfs Bernie Worrell. In het hoesje vinden we zelfs een tekening van Pedro Bell (waarom niet op de voorkant!?). Maar er zijn ook echte gasten, en niet de minste: zo leukt Bobby Womack rock-'n-roll-cover ‘Whole Lotta Shakin’’ op, keert Amp Fiddler voor even terug bij zijn oude leermeester, en zorgt Prince met ‘Paradigm’ voor het hoogtepunt van de plaat. Clinton zelf heeft eigenlijk nauwelijks meer een stem, en hij houdt het dan ook vooral bij een soort praatzang.

Dat is eigenlijk nog niet eens zo’n probleem, want een schorre Clinton is nog altijd de moeite waard. Een groter probleem ligt in de lengte van de nummers, een gebrek aan scherpe ideeën, en de combinatie van die twee. Lange jams zijn bij Clinton geen unicum: geniale nummers als ‘One Nation under a Groove’ en ‘Funkentelechy’ overschrijden de tien minuten zonder problemen. Maar het grootste deel van de grooves op dit nieuwe album is zo lang niet houdbaar. ‘I Can Dance’ bijvoorbeeld – gebaseerd op een sample van Funkadelic-klassieker ‘Nappy Dugout’ – duurt met vijftien minuten veel en veel te lang. Er wordt wat gestoeid met rap en r&b, maar nergens op het scherp van de snede. Belita Woods’ bijdragen ‘Saddest Day’, ‘Don’t Dance Too Close’ en ‘More Than Words Can Say’ hadden zelfs direct geschrapt kunnen worden. En dat is bij elkaar toch al weer meer dan twintig minuten. En als we zo doorgaan blijft krap één van de twee schijfjes over.

Kan deze cd dan direct de prullenbak in? Wel, How Late kent wel een paar behoorlijk sterke tracks, maar over het algemeen zal niemand er wakker van liggen. Fanatieke funkateers moeten hem vooral kopen om hun collectie te completeren, maar als u net aan Clintons oeuvre wilt beginnen, kunt u hem met een gerust hart links laten liggen. Dan verwijzen wij u graag naar de geweldige Parliament-Funkadelic-platen uit de jaren zeventig.

http://www.kindamuzik.net/recensie/george-clinton-the-p-funk-allstars/how-late-do-u-have-2bb4ur-absent/10939/
Meer George Clinton & Parliament / Funkadelic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/george-clinton-the-p-funk-allstars