Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoeveel platen heeft een band nodig om een eigen geluid te vinden? In het geval van Gardens & Villa misschien een wringende vraag, tenzij je deze gemakzuchtig beantwoordt met de opmerking dat iedere plaat voor deze band een nieuwe ontdekkingstocht is. Dat maakt vooralsnog van Gardens & Villa een band zonder gezicht.
Na de dubieuze trip op Dunes wagen de heren zich een klein jaar nadien aan het volgende kunststuk: het minzaam getitelde Music for Dogs. Een sneer? Een knipoog naar Pink Floyd? Zelfspot? Wie het weet mag het zeggen. Wat Gardens & Villa in ieder geval andermaal op pregnante wijze duidelijk maakt, is dat het nog altijd niet weet hoe een deugdelijke song te schrijven. Laat staan een coherent, aantrekkelijk album bij elkaar te spelen.
Na wat synthesizergepiel opent Music for Dogs met een flinterdun, neurotisch geluid dat riekt naar goedkope angst uit de jaren tachtig. Zwetende jekkers en paranoia voor de kinderen. "Television watching me", dat werk. In het positiefste geval pakt dat uit als The Shins met een depressie ('Fixations'). Daaromheen bevinden zich onduidelijke vlekken angst en gemis, klamme echo's en grauwe, regenachtige, bloedeloze karaokemuziek. Je wilt weten of er iets onder de oppervlakte van Music for Dogs zit, maar de oppervlakte kent in dit geval slechts één dimensie: blanco gezicht.
http://www.kindamuzik.net/recensie/gardens-villa/music-for-dogs/26244/
Meer Gardens & Villa op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gardens-villa
Deel dit artikel: