http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Gabriel Rios | Angelhead

Gabriel Rios lost de verwachtingen ruimschoots in met Angelhead.
CD, PIAS/PIAS

Tekst: Saskia Videler

Publicatiedatum: 23 mei 2007

Exact drie jaar geleden leverde Gabriel Rios het verfrissende pareltje Ghostboy af. De zwoel swingende Latin vibe met de feel van de broeierigste Gentse nachten was een welkome afwisseling in platenland. Het album had een prachtige sfeer en pakkende liedjes, die tijdens optredens menig heup wild deden wiegen. Bijna de gehele vrouwelijke bevolking viel tegelijkertijd in katzwijm bij het zien van ’s mans verschijning. Zou de sensuele Puerto Ricaan het kunstje nog eens kunnen flikken?

Hij bracht eind 2005 het live album En Vivo uit en liet nog eens van zich horen met een gelegenheidssamenwerking met Flip Kowlier en Michael Franti voor de benefietsingle What’s This?. Nu is er de cd Angelhead, met de gelijknamige single als voorproefje ervan. Weer schept Rios die zoete zondagochtendsfeer met tedere zang en dito orchestratie. Zoet als honing druipt het liedje je gehoorgang in.

De overige songs van Angelhead zijn knap en liggen in de lijn van Ghostboy, maar vormen de overtreffende trap van de voorgangers. Rios heeft een brede muzikale interesse en dat hoor je. Wel heeft hij zich zijn invloeden zodanig eigen gemaakt dat het niet eenvoudig is de oorsprong ervan te herkennen.

Sommige nummers, als 'Common Cold', 'For the Wolves' en 'The Fall' hebben zelfs een jaren ’90 feel door instrumentgebruik (weer die hoge synth-geluidjes!) en de productie (welke wederom in handen van Technotronics Jo Bogaert was). 'I’m Gonna Die Tonight' zou een cover van Sade kunnen zijn. 'Baby Lone Star' is dan weer een nummer dat ook op Ghostboy had kunnen staan, typisch Rios.

Het interessantste aspect van het album is het contrast die de lichte, veelal vrolijke muziek vormt met de duistere teksten. Dat maakt dat je Angelhead zowel kunt draaien om op te dansen als om naar te luisteren.

Er valt niet veel kritiek te geven op de nieuweling. Er staat geen nieuwe 'Broad Daylight' op, maar dat mag de pret allerminst drukken. Wel is de productie soms iets te gelikt ('Mighty Be One' klinkt wel heel erg als een nummer uit The Lion King). Afgezien daarvan is Angelhead een meer dan waardige opvolger.