• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Fucked Up | The Chemistry of Common Life

Woeste rit in een four-wheel drive door een maanlandschap.
CD, Matador/V2

Tekst: Harm-Jan Zondag

Publicatiedatum: 16 december 2008

Een van de meest opwindende releases van het jaar is afkomstig van een experimentele Canadese hardcorepunkband. Fucked Up is de naam en een vadsige kerel die al schreeuwend over de grond en door het bier kruipt is heel iets anders dan wat Canada over het algemeen te bieden heeft. Met hippe indierock à la Arcade Fire of hun brave volgelingen heeft het immers weinig te maken.

The Chemistry of Common Life is een verpletterende plaat, die debuutalbum Hidden World met gemak evenaart en als het gaat om toegankelijkheid en creativiteit zelfs overtreft.

De titel refereert aan een negentiende-eeuws boek dat onder meer de werking van hallucinogene paddenstoelen beschrijft. Het album zou gaan over "de mysteries van geboorte, dood en de oorsprong van het leven". Dit gaat gepaard met wat mystiek boeddhisme, maar verder moet Fucked Up weinig van georganiseerde religie weten. "It's hard enough being born in the first place: who would want to be born again?", zo zingt zanger Pink Eyes in 'Son the Father'. Uiteindelijk zijn het immers willekeurige chemische processen die aan al het leven ten grondslag liggen.

Maar, genoeg gefilosofeerd. Prijsnummers 'Albino Bones' en 'Twice Born' bevatten aanstekelijke refreinen waarbij je niets anders wilt doen dan je vuist in de lucht steken en keihard meebrullen. Dit moet het muzikale equivalent van een woeste rit in een four-wheel drive over een maanlandschap zijn. De - overigens verrassend melodieuze - bak herrie die Fucked Up produceert wordt afgewisseld met instrumentale intermezzo's als 'Looking for God', die zwemen naar postrock-achtige abstracte muzieklandschappen.

Het moddervette geluid van het debuut is dus gebleven, de hardcore-roots zijn nog steeds duidelijk hoorbaar, maar zonder aan kracht in te boeten is er op The Chemistry of Common Life wel ruimte om naar adem te happen. Voor even dan. Want in je luie stoel hangen is er niet bij en voor je het weet donderen de opeengestapelde gitaarpartijen en de bulderende stem van Pink Eyes weer over je heen.

En dat is uiteindelijk toch het lekkerst. Murw gebeukt worden en na afloop direct weer op 'play' willen drukken…

http://www.kindamuzik.net/recensie/fucked-up/the-chemistry-of-common-life/17884/
Meer Fucked Up op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fucked-up