• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Fuck Buttons | Tarot Sport

Foute kaart getrokken.
CD, ATP/Konkurrent

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 18 oktober 2009

Voor zijn tweede plaat gaat het noiseduo Fuck Buttons in zee met danceproducer en baggy-pionier Andrew Weatherall. In eerste instantie lijkt dat misschien een vreemde keuze. Tot je bedenkt dat er in Weatheralls beste werk - bijvoorbeeld The Sabres of Paradises' Haunted Dancehall - onder het ruwe lawaai ook een melancholische en melodieuze ondertoon aanwezig is.

Ondanks Weatheralls productie is dit spijtig genoeg verre van hun Screamadelica geworden. Er wordt - in tegenstelling tot hun debuut - niet eens geschreeuwd. Opener en single 'Surf Solar' klinkt geweldig. Het is opgebouwd rond iets dat een verknipte cheerleader chant blijkt en is met zijn metronoombeat en extatische geluiden perfect om op een dansvloer de handjes de lucht in te gooien.

De party is echter van korte duur. 'Rough Steez' passeert zonder enige indruk achter te laten. En met de geluiden van 'The Lisbon Maru' doen ze 'Sweet Love for Planet Earth' van hun eersteling nog eens dunnetjes over. Zonder gekrijs, maar mét een beat; een verbetering is het niet.

De titel van 'Olympians' lijkt een verwijzing naar de film Chariots of Fire, over de Olympische Spelen van 1924. Vanaf de tweede helft neigt het nummer namelijk verdacht veel naar Vangelis, de Griekse componist die verantwoordelijk was voor de soundtrack. Perfect geschikt om op te slow motion joggen dus.

'Space Mountain' en 'Flight of the Feathered Serpent' sluiten groots klinkend af, maar ook hier zijn de geluiden te familiair. Het klinkt te veilig en afgemeten en hun melodieuze opbouw is enorm eenvormig. Na enkele maten kan je bij wijze van spreken voorspellen waar het nummer verder naartoe gaat. De trippelbeat van dat laatste nummer is bovendien redelijk irritant.

Apart genomen klinken hun nummers zeker imposant, met een uitgekiende balans tussen melancholie/agressie en melodie/lawaai. Maar als geheel wordt de uniformiteit van de structuren en de geluiden pijnlijk duidelijk. Wat beats van een dj op zijn retour veranderen daar niets aan. Met de juiste dosis drugs kan dit klinken als de beste plaat ooit; maar het objectieve daglicht werkt zeer ontnuchterend.

http://www.kindamuzik.net/recensie/fuck-buttons/tarot-sport/19302/
Meer Fuck Buttons op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fuck-buttons