Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat From First to Last de laatste jaren heel wat narigheid te verwerken kreeg, is inmiddels wel bekend. Gedumpt worden door je label en een zanger die vertrekt... dat is serieuze shit. Maar nu ligt toch het derde album van de Amerikaanse band in de schappen. En ze zijn gegroeid, volwassen geworden zogezegd.
In eigen land is From First to Last behoorlijk populair, mede dankzij de vorige twee platen: Dear Diary, My Teen Angst Has a Body Count (2004) en Heroine (2006). Het titelloze derde album is echter heel anders. Geen felle screamo meer, maar rock met ballen. Rock die het midden houdt tussen de bombast van My Chemical Romance, de popliedjes van 30 Seconds to Mars, de ritmewisselingen van The Mars Volta en de gelaagde en gevarieerde zang van Alexisonfire. Dat levert een aantal stevige rocksongs op met catchy gitaarwerk en weliswaar stevige, maar ook erg radiovriendelijke refreinen.
Dat betekent niet dat dit een slecht of een hip en mierzoet album is. Het grootste deel van de plaat bestaat uit explosieve, vette rocksongs. Dat is voor een groot deel te danken aan het ongelooflijk strakke drumwerk van Derek Bloom, met zijn vurige spel, vette breaks en allesvernietigende bassdrums: check 'I Once Was Lost But Now Am Profound'. Dat einde!
Opgestapte zanger en schreeuwer Sonny Moore wordt niet echt gemist. Matt Good, zanger tegen wil en dank, vervangt hem uitstekend. Niet dat hij geweldig is, maar zijn stem klinkt warmer en volwassener zonder saai te worden. Luister maar eens naar de twee openingssongs 'Two As One' en 'The Other Side'. De eerste single, 'Worlds Away', daarentegen, is wel erg rustig en meer poppy dan ooit. Het moet natuurlijk ook niet té vriendelijk worden.
Commercieel gezien zou dit album wel eens een succes kunnen worden. Het is allemaal wat toegankelijker. Maar de plaat blijft prima overeind en is van begin tot eind zeer degelijk. En hier en daar wordt er nog even flink uitgehaald, zoals de screams in 'Deliverance!', een van de hardste nummers. Tel daar het fucking goede geluid bij op en je hebt een solide rockplaat van een band die binnenkort wel eens voor uitverkochte zalen zou kunnen staan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/from-first-to-last/from-first-to-last/17381/
Meer From First To Last op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/from-first-to-last
Deel dit artikel: