Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hier is iets bijzonders aan de hand. From First To Last is niet de zoveelste "harde band met het hart op de tong". Ook zij maken hun hart geen moordkuil, maar ze verpakken het in een onstuimige mix van hardcore, emo, punk en metal. De elf nummers op deze debuutplaat van de band lopen over van de ideeën. De drukke ritmes, hortende en stotende gitaarlijnen en tergend gierende zanglijnen zijn af en toe net zo onmogelijk als de titel van de plaat. Als het maar niet standaard is, zo lijkt het credo. Dat blijkt ook uit de toevoeging van ongebruikelijke samples, handclaps en vrouwenzang. Het levert een drukke en uiterst vermoeiende plaat op.
Als je echter de moeite neemt om je erin te verdiepen, krijg je er veel moois terug. Het zijn uitstekende muzikanten die niet voor de platgetreden paden gaan. De drumlijnen zijn afwijkend door lekkere dubbele basdrumroffels en subtiele breaks. De gitaren en bas verstrengelen verschillende riffs op een vernuftige manier. De zangers doen hetzelfde: ze brullen, fluisteren, janken en gaan tot op (soms zelfs over) het randje. Daardoor klinkt niet alles even natuurlijk of spontaan, maar het sorteert in ieder geval effect. Je vóelt de intentie. En juist dat effect maakt deze plaat op en top emo.
Het is knap van From First To Last dat hun debuutplaat niet ten onder gaat aan hun eigen hoogdravende pretenties. Dear Diary, My Teen Angst Has a Bodycount is een plaat die de grenzen van de emo opzoekt en zelfs oprekt. Niet altijd even makkelijk, maar het levert een razend knappe debuutplaat op.
http://www.kindamuzik.net/recensie/from-first-to-last/dear-diary-my-teen-angst-has-a-bodycount/6803/
Meer From First To Last op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/from-first-to-last
Deel dit artikel: