Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vanaf het allereerste moment, als hij eenmaal begint met zingen, met het kale en wat zielige 'Big Old World', hoor je meteen dat Fraser A. Gorman van alle grote singer-songwritericonen in de wereld, zowel dood als levend, wel iets in huis heeft. Bijvoorbeeld het heerlijk dromerige van Syd Barrett, het plagerige van Bob Dylan, het nuchtere van Lou Reed en toch ook het sombere van Townes Van Zandt. Behalve ingetogen, zoals met de eerdergenoemde openingstrack, kan hij ook ineens verrassend bombastisch en orkestraal uit de hoek komen, bijvoorbeeld in 'My Old Man'.
"I'm a boy, so won't you let me be your evil toy", zingt de Australische jongeman een tikkeltje ondeugend in de aanstekelijke single 'Broken Hands'. Dat hondsbrutale, zoals enigszins ook met de broodnuchtere praatzang in 'Book of Love' en de luie folkrock in 'Shiny Hands', zit duidelijk in het onstuimige karakter van het 23-jarige zangtalent, dat op zijn eerste plaat Slow Gum als een soort Dylan in zijn puberjaren door het leven gaat. Na het sterke optreden op het Amsterdamse festival London Calling Loves Concerto voldoet de lp zeker aan alle verwachtingen.
Toch is Gorman beslist geen wildebras. De debutant lijkt alles goed onder controle te hebben op dit overtuigende album. Regelmatig roept hij zichzelf even tot halt, onder meer in het sfeervolle 'Mystic Mile' en het akoestische en suikerzoete 'Never Gonna Hold You (Like I Do)'. Ondanks dat hij bij ieder liedje in een andere huid lijkt te kruipen, keert hij toch telkens weer terug bij de prikkelende folkrock. Het is dan ook zeker niet vernieuwend wat Gorman doet op Slow Gum, dat op het label van Courtney Barnett verschijnt, maar ongetwijfeld verfrissender en avontuurlijker dan de meeste retromuziek.
http://www.kindamuzik.net/recensie/fraser-a-gorman/slow-gum/26083/
Meer Fraser A. Gorman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fraser-a-gorman
Deel dit artikel: