Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"We don't sleep / We dream / Living in between", zingt Frankie Rose op het nummer 'Minor Times' van haar nieuwe studioplaat Herein Wild. Die zinnen vatten het soort muziek op het tweede album van de New Yorkse zangeres eigenlijk perfect samen, dit is namelijk zeer dromerige wavepop.
Niets nieuws dus. Het in 2012 verschenen Interstellar bestond al uit tien nummers die je als luisteraar meenamen in één lange droom. Eentje die zich muzikaal afspeelt in een tijd waarin zowel MTV als het spinnenwebkapsel van The Cure's Robert Smith nog nieuw waren: de jaren tachtig. Herein Wild doet met evenveel nummers in feite precies hetzelfde. Rose zingt met haar eigenzinnige hoge stem, onder begeleiding van veel echo, de meest dromerige wavenummers in, die nog de meeste raakvlakken hebben met Cocteau Twins of, inderdaad, The Cure. Ze wordt hierbij begeleid door zweverige, soms bijna afwezige janglegitaarlijnen en de nodige hallucinante elektronica.
De dreampop op Interstellar viel zo op, omdat de zangeres toen vooral bekend was van de garagepop van Dum Dum Girls en Frankie Rose and The Outs. Omdat Herein Wild weinig nieuws brengt, heeft deze plaat niet eenzelfde woweffect. Wel bewijst dit album op geslaagde wijze dat de diepgaande pop van haar solodebuut geen eenmalig experiment was. Zowel op snellere nummers als 'Street of Dreams' en 'Heaven' als tijdens het zeer ingetogen 'Cliffs as High' weet ze te boeien. Het hoogtepunt van het album bewaart Rose overigens tot het eind, met 'Requiem'. De gedempte trompet en violen geven de sfeer nog eens een extra, Twin Peaksachtige, dimensie. Het maakt van Herein Wild niets minder dan een sterke opvolger. Weg is de hype van het eerste album, maar wat overblijft is dreampop van een zeldzaam hoog niveau.
http://www.kindamuzik.net/recensie/frankie-rose/herein-wild/24379/
Meer Frankie Rose op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/frankie-rose
Deel dit artikel: