Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De cover van Echoes, Silence, Patience & Grace, een versterkerbuis vermomd als bom, vormt een aardige metafoor voor de muziek van Foo Fighters. De buizen staan weer roodgloeiend op deze zesde studio-cd, de bom slaat echter niet echt in.
De bekende ingrediënten zijn allemaal aanwezig: cleane intro’s, scheurende refreinen en de afwisselend ingetogen en schreeuwende stem van Dave Grohl. Het recept is zelfs uitgebreid; Grohl kreeg van zijn vrouw een piano als verjaardagscadeau. Die piano vormt een mooie aanvulling, maar houdt de plaat niet overeind.
Wat er dan mist? Heel simpel: liedjes die echt iets met je doen, met lekkere hooks en breaks, zoals de beste nummers uit de Foo Fighters-archieven die wel hebben. Riffs waarbij je je hoofd niet stil kunt houden, refreintjes die blijven hangen. Neem 'Let it Die' bijvoorbeeld. Een uitgesponnen, repeterend nummer dat Grohl op welbekende wijze naar een einde schreeuwt. Zo heb je Foo Fighters al eerder gehoord, maar dan beter. En dan de ballad 'Come Alive', die mist gewoon een goede compositie.
Uitzonderingen zijn er gelukkig wel. Zo is 'Long Road to Ruin' zo'n nummer dat wel beklijft, waarbij je voelt dat er iets in de lucht hangt. Ook eerste single 'The Pretender' klinkt ouderwets vertrouwd en het prachtige eerste stuk van pianolied 'Statues' had zomaar van Paul McCartney kunnen zijn. Stemmige afsluiter 'Home' is naar eigen zeggen Grohls meest persoonlijke nummer ooit en zeker de moeite waard. Toch staan er iets te veel inwisselbare nummers op de cd om er een stempel 'alle twaalf goed' op te drukken.
Echoes, Silence, Patience & Grace heeft, net als een bom, de potentie om je omver te blazen. Er zullen best weer wat mensen door geraakt worden, maar van een voltreffer is geen sprake.
http://www.kindamuzik.net/recensie/foo-fighters/echoes-silence-patience-grace/16011/
Meer Foo Fighters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/foo-fighters
Deel dit artikel: