Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
O nee! Herrie in het o zo vredelievende folkuniversum. Aanstichter is BBC dj en Sunday Best-labelbaas Rob da Bank. Hij zet de twee folkgrootmachten Groot-Brittannië en de Verenigde Staten tegenover elkaar in een heuse clash of the titans. Eén cd met Britse afgevaardigden en één cd met de Amerikaanse folkies.
Helaas een wat beperkte middle of the road-doorsnede van recente ontwikkelingen en obligate en saaie keuzes zoals James Yorkston en Tunng op de Britse versie en Sufjan Stevens op de Amerikaanse, verraden een oppervlakkige selectie. Schijnbaar vooral gericht op NME-hipsters, en Jools Holland.
De Britse kant begint zelfs met een cover door Tungg van Bloc Party’s ‘Pioneers’. Een forse tik langzamer blijft het vooral overeind doordat het gewoon een goed liedje is, en dan vooral een goed Bloc Party-liedje. Daarna is het zoeken naar manieren om niet in slaap te vallen als Acid Casuals en James Yorkston voorbij komen. Vashti Bunyan daar tussenin stoppen is dan ook geen slimme zet.
Pas als Songs Of Grean Pheasant de shoegazefolk van ‘Nightfalling’ inzet, is kippenvel nabij en de pure instrumentale folk van Eighteenth Day Of May zorgt eindelijk voor een aangename en oprechte verrassing. Nog zo’n verrassing is Peel favoriet Listen With Sarah, dat met ‘Blue Parsley’ een mysterieus instrumentaal stuk vol psychedelische fluitjes en roestige violen aflevert. Grootste gemis op de Britse cd is twaalfsnarenvirtuoos James Blackshaw, die in zijn eentje de Britse bewaarder van John Fahey’s erfgoed is. Daar mag het Britse eiland pas echt trots op zijn.
Vaste waarden en grootse krachten als Espers, Animal Collective en ook Vetiver geven de Amerikaanse kant kleur. Ook hier weer meer missers dan hits en bovendien geen Jack Rose, Joanna Newsom of Matt Valentine te bekennen. Wel de prachtig spokende vocalen van Marissa Nadler, misschien wel met Greg Weeks het grootste, pure folktalent van dit moment.
Richard Swift zorgt voor een kleine dosis swing met een stoffig nummertje dat klinkt alsof het door een transistorradio gezongen wordt. Dr. Dog is generieke indierock en Au Revoir Simone is meer elektropop dan wat anders.
Wat vooral overblijft na het beluisteren van deze compilatie, is een onverzadigd gevoel en als je weet dat er andere, dieper gravende en betere compilaties in omloop zijn, zoals Gold Leaf Branches (op het Digitalis label) of het door Devendra Banhart samengestelde Golden Apples of the Sun, dan is deze dubbelcd ineens heel erg overbodig.
http://www.kindamuzik.net/recensie/folk-off/diverse-artiesten-5165/13515/
Meer Folk Off! op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/folk-off
Deel dit artikel: