http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Fireside | Get Shot

Geluidstechnisch volkomen verantwoord doodgeproduceerd.
CD, Startracks/V2

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 02 juni 2003

Get Shot klinkt als het resultaat van vele uren rommelen in een dure studio. Eens kijken of de bio dat kan bevestigen. Ja hoor, daar staat het: “A different approach was taken to the making of this album. Recording began with no demos as a basis from which to work […] The sessions took place in studios all over Sweden and mixing was also scattered between Medley Studios in Copenhagen with Michael Ilbert (The Cardigans, Roxette, The Wannadies) and Abbey Road in London with Guy Massey (Spiritualized, The Manic Street Preachers) and at Pelle's very own Studio Gröndahl.” Toch leuk als je het goed hebt. Pelle is trouwens Pelle Gunnerfeldt, naast Fireside-gitarist ook één van Zwedens topproducers en in die hoedanigheid onder andere verantwoordelijk voor het overheerlijke gitaargeluid op The Hives’ Veni Vidi Vicious.

Waarom citeer ik zo uitgebreid uit de bio? Luiheid? Nee, maar ik kan maar lastig grip krijgen op Get Shot en vind slecht aanknopingspunten voor een recensie. En toch moet die er nodig komen. Eigenlijk ben ik al aan de late kant.

Van de bekende trucs om een gebrek aan inspiratie te verhullen vallen een groter lettertype of 1,5 regelafstand door het keurslijf van KM-huisstijl af, dus dan blijft alleen nog het uitgebreid citeren over.

Vandaar.

Toen Fireside trouwens een paar weken geleden in Amsterdam speelde, vond ik ze erg goed. Een perfecte balans tussen popmelodieën en rockenergie. Je zou het bijna emo gaan noemen. Maar dat doen we niet, want een band die zulke goede concerten speelt verdient het niet onder die lelijke noemer gecategoriseerd te worden.

Alleen op de plaat is het stukken minder, terwijl er toch echt dezelfde nummers op staan. Dat komt omdat schijnbaar elke gitaaraanslag, elke klap op het drumstel, elke gezongen noot apart is opgenomen met telkens weer een andere microfoons, andere gitaren en andere bandrecorders. En dan minstens 48 sporen per nummer volmaken natuurlijk. Volkomen doodgeproduceerd dus. Maar daar wel op een geluidstechnisch volkomen verantwoorde manier. En dat is echt doodzonde, want songs als ‘Swinging Sid’s Chain Around’ en ‘The Betrayer’ verdienen het te schitteren in al hun ruwgerande glorie.

Toch nog wel een redelijk stukje geworden. Toch?