• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Final Frontier | High Tension Wire

Net als je dacht dat het AOR-genre uitgestorven was.
CD, Frontiers Records/Bertus

Tekst: Wouter Durnez

Publicatiedatum: 30 april 2005

Kortdurende pijn zou misschien het minst onaangenaam zijn. Een negatieve recensie van drie regels, en dat was dat. Gaat natuurlijk niet, dus bij deze een ietwat pijnlijke belichting van de nieuwste plaat van Final Frontier. High Tension Wire is het derde album waarmee deze jongens op de proppen komen. Net nu je dacht dat ze – samen met al hun look-alikes – eindelijk uitgestorven waren.

Elf nummers telt dit schijfje. Allemaal van die typische AOR (Album Oriented Rock)-nummertjes. Na de eerste tien seconden heb je al een beeld van de ganse plaat, omdat alle nummers hetzelfde klinken. Een nogal bedroevend beeld.

De opbouw van de nummers, de klank van de gitaren en de vocale arrangementen zijn helemaal volgens het boekje. Maar daar ligt meteen ook het voornaamste probleem. Dat ‘boekje’ lijkt wel uit het stenen tijdperk te komen. Twintig, dertig jaar geleden konden deze heren misschien iemand boeien, maar die tijden zijn voorbij.

Final Frontier is foute muziek. Niet eens omdat ze een behoorlijk gedateerde stijl hanteren. Dan zouden we klasbakken als Guns N’ Roses en The Scorpions tekort doen. Nee, het is het totaalpakket waarop de luisteraar zal afknappen. Met wat goede wil kun je deze muziek ‘ondraaglijk licht’ noemen. Dat melige, Amerikaanse high school-sfeertje werkt eenvoudigweg op de zenuwen. Speciale vermelding verdient die honingzoete, veel te hoge zangstem van Rob Moratti, die een nieuwe invulling geeft aan het begrip ‘aanslag op je trommelvliezen’. ’t Is wel allemaal wel goed bedoeld, maar zoiets kan tegenwoordig echt niet meer.

De gitaren geven zo af en toe een solootje ten beste, maar verder is deze muziek zo sober als maar kan. Veel meer valt er niet over te zeggen, behalve dan dat de technische aspecten (vederlichte gitaardistortie, slaapverwekkend drumwerk) van de instrumenten volledig aansluiten bij de stijl. Old school is blijkbaar weer in. De halfzachte soort. Dat merk je ook aan de teksten, bijna stuk voor stuk pathetische liefdesverhaaltjes.

Als je de kaap van zestig gepasseerd bent, bestaat de kans dat je deze recensie te negatief vindt. In het andere geval zal deze plaat je wellicht koud laten. Maar ik begin echt te flippen als ik naar het volledige album moet luisteren. Waar heb ik die valium ergens gelaten?

http://www.kindamuzik.net/recensie/final-frontier/high-tension-wire/9362/
Meer Final Frontier op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/final-frontier