• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Fields of the Nephilim | Mourning Sun

Verloren gewaande gothicrockvoorganger terug met mijlpaalalbum.
CD, SPV/Rough Trade

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 16 december 2005

We schrijven het jaar 1983 als Fields of the Nephilim wordt opgericht. In de jaren erna zullen ze vaak in één adem worden genoemd met The Mission en Sisters of Mercy. Niet verbazingwekkend, alledrie de acts spelen immers gothic rock, weliswaar sterk generaliserend. Fields of the Nephilim maakt namelijk een bijzonder potje van zijn inspiraties. Zo komt de bandnaam uit bijbelboek Genesis en is bandleider Carl McCoy tegelijk begaan met occultisme, magie, Aleister Crowley en H.P. Lovecraft.

Wat alles een vreemde draai geeft, is de voorliefde voor spaghettiwesterns. Niet hét toonbeeld van gothic, zo lijkt het. Aan de andere kant: de films laten een weinig opbeurend, op dood en verderf gefixeerd beeld zien, vol bijna-bovennatuurlijke heldenrollen. Als zodanig, dus misschien dus toch gothic?

Hoe dan ook: Fields of the Nephilim kleedt zich naar de cowboyrolprenten met breedgerande hoeden en lange, onder vuil en stof zittende, zwarte jassen. Bovendien: de soundtracks van de westerns en in het bijzonder die van Ennio Morricone, vormen een belangrijke invloed die hoorbaar is door de hele Nephilim-catalogus. Daarbinnen is Elizium het hoogtepunt, al valt de band kort na de release in 1991 uit elkaar. Solo brengt McCoy onder de naam Nefilim nog een mosterd-na-de-gitaar-industrial-maaltijdplaat uit, maar nu is het - na vijftien jaar - eindelijk tijd voor een nieuw, echt Fields of the Nephilim-album.

Mourning Sun laat zich niet opdelen in hapklare singlesbrokken; dit is wat de Duitsers een Gesammtkunstwerk noemen. Zeven lange tracks maar liefst: de kortste bijna zes minuten lang, de langste klokt in op tien-en-een-half. McCoy is er de man dus niet naar gefriemel in de marge te produceren; als hij uitpakt, doet hij het goed. Episch, dreigend, duister, dromerig, maar ook futuristisch en bij vlagen bruut komt de grootmeester hier voor de dag. Geheel naar goed gebruik is hij nog steeds vol van occulte, symbolistische en oudheidkundige thematiek; geheel in lijn daarmee wordt in nevelen gehuld wie zijn nieuwe bandleden zijn: meer dan de aanduiding ghostmusicians zit er niet in.

McCoy grasduint door zijn verleden en brengt op Mourning Sun rauwe gothrock zoals we die kennen van het debuut Dawnrazor samen met de soundtrackachtige soundscapes van Elizium. Daarnaast koppelt hij energieke passages aan pastorale rust en horen we zowaar een hint naar het bekende nummer ‘Psychonaut’. Zang kent de vorm van gorgelende bijna-grunts, of McCoy spreekt bezwerend en bedwelmend. De band werkt tegelijkertijd onder de glansrijk geslaagde productie tussen beukende industrial met metalstukken en progrock waarin Pink Floyd hoorbaar is.

Samen maken deze elementen Mourning Sun tot een lange en complexe luisterervaring die per direct het spaarzame licht uit de voorwinterdagen trekt en een zwarte sluier over de wereld drapeert. Fields of the Nephilim staat met Mourning Sun na vijftien jaar afwezigheid weer glorieus pal voor de betere gothic rock. Dit is een droomterugkeer, met een waardige opvolger van Elizium die gekende klasse en modern geproduceerd geluid in de echt verbindt. Fields of the Nephilim heeft weer een absolute mijlpaal voor het genre bereikt.

http://www.kindamuzik.net/recensie/fields-of-the-nephilim/mourning-sun/11502/
Meer Fields of the Nephilim op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fields-of-the-nephilim