Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Twee jaar terug al verscheen de eerste vrucht van de samenwerking tussen Christian Fennesz en Ryuichi Sakamoto. De single 'Sala Santa Cecilia', waarop de Oostenrijkse laptopkunstenaar en de beroemde Japanse pianist een voorzichtig duet dansten.
Overheersten op die mini-cd nog de zoemende en gemanipuleerde gitaardrones van Fennesz, op Cendre (met prachtig artwork van fotograaf Jon Wozencroft) is de samenwerking veel meer in balans.
Wellicht heeft dat te maken met de ervaring die Sakamoto ondertussen opdeed met Carsten Nicolai, waarmee hij vorig jaar op de internationale podia te zien was. Zo was hij in Nederland te gast op uitnodiging van het prestigieuze Holland Festival.
Wie Insen van Sakamoto en Alva Noto (Nicolai) mooi vond, zal ook vallen voor de schoonheid van Cendre, al is het geen album dat zijn geheimen gemakkelijk prijsgeeft.
Op het eerste gehoor klinken de composities erg losjes en geïmproviseerd. Sakamoto tokkelt wat op de piano en Fennesz vult de gaten en stiltes met drones van vervormde gitaren en zacht pruttelende computergeluiden. Van de enkelvoudige titels met woorden als 'Amorph', 'Glow' en 'Haru' word je ook weinig wijzer.
Maar wie Cendre de tijd geeft en de koptelefoon opzet, ontdekt dat het album een sterk meditatieve kracht heeft. Dankzij de langzaam schuivende patronen en de losse structuur wordt Rust op dit album ineens met hoofdletters geschreven. De razende wereld van piepende sms-berichten, deadlines en een overdosis e-mail valt compleet weg. Een droom van een album.
http://www.kindamuzik.net/recensie/fennesz-sakamoto/cendre/15519/
Meer Fennesz Sakamoto op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fennesz-sakamoto
Deel dit artikel: