http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Fear Factory | Mechanize

De menselijke maat.
CD, AFM/Suburban

Tekst: Thijs Gouwerok

Publicatiedatum: 08 maart 2010

Fear Factory heeft zijn reputatie het afgelopen decennium opzichtig te grabbel gegooid door een reeks interne conflicten (de voormalige ritmesectie claimt nog steeds onrechtmatig gebruik van de bandnaam) en artistieke dwalingen (flirts met nu-metal, belegen covers en het misbaksel Transgression). Bovendien bleek de gestroomlijnde mechanische metalsound, die halverwege de jaren negentig nog zo verfrissend was te midden van de dominante organische jarenzeventigesthetiek van grunge en stoner, een belangrijke wegbereider voor de vaak verguisde klinische productiestandaard van veel moderne metal.

Waardigheid herwinnen is dus de hoofdzaak op Mechanize, waarop de harde bandkern van zanger Burton C. Bell en gitarist Dino Cazares na acht jaar weer in ere wordt hersteld. Als slagroom op de taart zit ook superdrummer Gene 'The Atomic Clock' Hoglan nog eens op de kruk. Zijn 'protoProTools'-stijl past echter zo goed in het Fear Factory totaalplaatje dat hij er bijna helemaal in verdwijnt en dus geen echte meerwaarde vormt.

Toch is Mechanize beter en vooral consistenter dan alles wat Fear Factory deze eeuw uitbracht. Het doordenderende eerste half uur van het album biedt geen verrassingen, maar ook geen vullers, en dat is wel eens anders geweest. De voornaamste winst zit in het herkenbare gitaarwerk van de herintredende Cazares. Staccato beuken kon zijn stand-in, de naar gitaar geswitchte bassist Christiaan Olde Wolbers, ook wel, maar hij bezat niet de finesse en het ontroerende gevoel voor harmonie van Cazares.

Wordt met het sterke eerste deel van plaat het respect al ruimschoots terugverdiend, de drie esoterische slotnummers, waarin als vanouds de geest van Justin Broadrick (Godflesh, Jesu) rondwaart, maken van Mechanize meer dan alleen een geslaagde comeback. Met een hoofdrol voor de gothvocalen van Bell wordt op grootse wijze alsnog de diepte gezocht. De cyborgsound van Fear Factory mag dan anno 2010 nauwelijks meer opvallen en nooit meer de impact van vijftien jaar geleden kunnen herhalen, uiteindelijk gaat inhoud boven vorm en geeft het individuele talent van het duo Cazares/Bell de doorslag. Of om in de bandterminologie te blijven: de mens wint het toch van de machine.