• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Fay Claassen | Two Portraits of Chet Baker

Deze dubbel-cd is om meerdere redenen een gebeurtenis in de Nederlandse jazzwereld.
CD, Jazz'N Pulz/Munich

Tekst: Remco Takken

Publicatiedatum: 02 november 2005

Deze dubbel-cd is een gebeurtenis in de Nederlandse jazzwereld. Two Portraits of Chet Baker geeft een plek aan alle Nederlanders die ooit belangrijk waren voor de trompettist-zanger die zeventien jaar geleden uit een Amsterdams hotelraam viel. De hoesfoto verbeeldt overigens het Chet Baker-monument bij het Prins Hendrik Hotel.

In het cd-boekje staan teksten van biograaf Jeroen de Valk, Remco Campert en Jules Deelder en foto’s van Ed van der Elsken en Hans Sirks. Bovendien wordt Peter Huijdts herdacht, Chet’s tourmanager die begin 2005 bij een tragisch ongeluk om het leven kwam.

En dan is er nog de muziek. Drummer John Engels en contrabassist Hein Van de Geyn zijn gewiekste swingers die met kleine ritmische verfijningen een jazz-cd als deze interessant houden. Beiden speelden vroeger al met Chet Baker; ze zijn te horen op de twee cd’s In Tokyo.

Heel bijzonder is het spel van baritonsaxofonist Jan Menu, een buiten het jazzwereldje weinig bekende blazer, die eigentijdse klanken combineert met een diepgaande kennis van de jazztraditie. Op de eerste cd van deze dubbelaar is Menu gevraagd de plaats in te nemen van Chet’s oude partner Gerry Mulligan. Menu’s talent om zijn ronkende bariton vederlicht door de akkoorden te blazen grenst aan het ongelofelijke. Zijn bijdrage alleen al maakt de aankoop van Two Portraits of Chet Baker de moeite waard.

De trompet is op deze nieuwe opnames vervangen door een zachter, intiemer instrument, de vrouwenstem. Zangeres Fay Claassen heeft zich serieus verdiept in de muziek van het Gerry Mulligan Quintet, de groep waarmee Chet begin jaren vijftig speelde. Fay heeft ‘iets’ met Chet, zij zong immers bij de onthulling van het Chet Baker-monument in Amsterdam. In sommige nummers is aan een klein rafeltje heesheid te horen dat er veel werk zat in het uitzoeken van haar plekje naast de machtige baritonsax. Het woordloze eindresultaat blijft licht, levendig, fris en swingend.

Het tweede schijfje is beduidend minder verrassend. Het zijn overbekende stukken, verbonden met Chet Baker. Hier klinkt de zang weliswaar ontspannener en stemmiger, maar zijn er niet al genoeg zangeressen die ‘My Funny Valentine’ en ‘I Fall In Love Too Easily’ vertolken? Lichtpuntjes zijn het bij jonge vocalisten haast-vergeten ‘I Remember You’ en ook ‘Almost Blue’. Chet speelde dit Elvis Costello-nummer met dezelfde ritmesectie al op Chet Baker In Tokyo.

De wat overdadig aandoende keuze voor een dubbel-cd doet denken aan het live-concept van de producer van deze cd’s, Bob Hagen. In zijn Jazz Impuls-concerten in de Nederlandse theaters plaatst hij consequent twee groepen, een instrumentale en een vocale. Deze combinatie valt op cd in het voordeel uit van de eerste schijf, die je met een beetje fantasie kunt neerzetten als een instrumentaal album. Fay Claassen gebruikt daar immers haar stem zonder woorden, als een volwaardig instrument. Vergelijkbaar met, laten we zeggen een jazztrompet.

http://www.kindamuzik.net/recensie/fay-claassen/two-portraits-of-chet-baker/11040/
Meer Fay Claassen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fay-claassen