http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Fabrice Lig | My 4 Stars

Fabrice Lig steekt zijn techno-helden langs rechts voorbij.
CD, Kanzleramt/N.E.W.S.

Tekst: Edward Dekeyser

Publicatiedatum: 18 juli 2004

Fabrice Lig is bezig aan een indrukwekkende carrière in de techno. Zijn album als Soul Designer was een van de best verkopende albums op het F-Comm-label. Verder was er verleden jaar een tussendoortje op het gerespecteerde Raygun, hij releaste op Seventh City van Daniel Bell en op Playhouse, en werkte samen met Tintonton Duvante van het Amalgama-label. En nu presenteert hij op Kanzleramt, alweer zo'n klinkende naam in technoland, tien nieuwe tracks. Hij krijgt daarbij hulp van part-time co-producer Jean Vannesse (bekend van releases op Freerange).

Om de vergelijking binnen de grenzen van Kanzleramt te houden: dit album is housier dan Offshore Funk, meer Detroit dan Heiko Laux, percussiever dan Diego. Alle tracks hebben een Europees smakende diepe saus over zich en het kille aspect, kenmerkend voor de meest uitmuntende Detroit-techno, is vervangen door een aangename stralingswarmte.

Stilaan komt de man uit waar hij wil eindigen, en dat is te horen. Hij steekt zijn Detroit-helden langs rechts voorbij, wat in het verkeer een zware overtreding is, maar komt zo uit op een gemeenplaats waar hij de invloeden uit het verleden duidelijk op individuele wijze inkleurt. En onderwijl maakt hij duidelijk dat de klassieke Detroit-techno wel een kleine acceleratie kan gebruiken. Lig staart zich misschien qua vorm nog iets te veel blind op de erfenis van het verleden. Zo is de basis van 'Los Picaros' niet echt origineel te noemen. Zet u daar echter over, laat u meevoeren door de ontwikkelingen binnenin de structuur, en u zal verbaasd zijn hoeveel emotie en funk er uit een machine kan getrokken worden. Harmonie en tintelende emotie blijken de kernwoorden te zijn. Hij stuurt een track in een bepaalde richting, geeft richting aan complexe improvisatie en stuurt regelmatig beheerst bij - volgens de regels van de kunst. Naar eigen zeggen wil deze muzikant 'geen revolutionaire muziek maken' Wat voor ons een perfekt alibi is om zijn obsessie met Detroit-techno te verschonen.

Wanneer we met zoveel techno-nostalgie geconfronteerd worden, rijst natuurlijk de vraag: kan de man ook iets anders? Jazeker, 'My 4 Stars' stoeit met vocals van Cleo, de 'Naive Jazz Mix' van 'In My Arms' catapulteert ons naar een grootsteedse boulevard bij zonsondergang waarop het lekker elektronisch b-boppen is, en de originele mix van 'In My Arms' eindigt met een knipoog naar jazzy broken beat. 'Sleep Baby Sleep'en 'Wait for March' zijn epische en gesofistikeerde ambient met nostalgie naar de hoogdagen van weleer.