Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een biografie van een band staat doorgaans vol met vergelijkingen met grootse en invloedrijke bands. Meer dan eens worden die vergelijkingen niet waar gemaakt. Ze zouden er eigenlijk iets in moeten zetten als "Wij hebben vroeger veel naar die en die bands geluisterd en doen nu een poging ze na te doen."
Dave Woodward van The Experimental Pop Band schijft de biografie van zijn band zelf, dat is op zich verfrissend te noemen. Hij schrijft dat hij na vier albums nog steeds van het ene klotebaantje naar het andere strompelt en dat hij niks om de faam en glorie van het rockster leven geeft. Het is oprecht, een down to earth kinda guy die Woodward. Dit vijfde album bevat dan ook geen enkele pretentie maar wel lekkere gevarieerde popmuziek. En ja, met een experimenteel, zelfs elektronisch randje. Toch kan hij het niet laten om in een bui van afgunst even te bijten naar de talloze retro-bandjes die op het moment op handen worden gedragen. Of als je in die allesverslindende hypemachine gelooft; werden gedragen. "Retro folk suckers / getting all the applause," zingt hij zonder bitter te klinken in 'Retro Folk Suckers'.
Het album springt verder van de hak op de tak. Van een Fun Lovin Criminals-achtige funky groove ('The Hippies Don't Know') tot een sobere ('Mir') electrotrack met kille vrouwenstem, die een beetje doet denken aan die van Ellen Allien. Een Ed Harcourt-esque piano nummerje ('Tarmac & Flames'). Rustige orgelpsychedelica ('Older Now'). Kortom voor ieder wat wils, dat doet hij goed, die Woodward. Toch zou ik dit album niet dagen in mijn cd-speler laten zitten, waarschijnlijk doordat de gladde Fun Lovin' Criminals meets Beta Band-liedjes eigenlijk veel te snel gaan vervelen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/experimental-pop-band/tarmac-flames/5067/
Meer Experimental Pop Band op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/experimental-pop-band
Deel dit artikel: