• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Evanescence | The Open Door

Zeer vermoeiende tweede plaat...
CD, Wind-Up/Sony BMG

Tekst: Rik Annema

Publicatiedatum: 25 oktober 2006

Wat moet je als band doen wanneer je debuutalbum honderd weken in de Amerikaanse billboards staat, de Engelse charts beheerst en wereldwijd ongeveer 15 miljoen stuks verkoopt? Met pensioen gaan is een mooie optie. Een nieuwe plaat maken kan ook. Evanescence kiest voor het laatste, maar nieuw kan je dat niet bepaald noemen.

De vermoeiende praatjes in interviews zie je alweer aankomen. Evanescence zal het wel moeilijk gehad hebben. Het succes heeft zijn tol geëist. Er zijn afvallers geweest. Uiteindelijk is de band er weer bovenop gekomen. Met nieuw gewonnen inzichten heeft het viertal zijn sound verder uitgediept en zijn ze tot dit emotionele meesterwerk gekomen. Zo is het gegaan. Daar kan je je familie bijna om verwedden.

Nou zijn recensies niet bedoeld om de psychologische verwarring van muzikanten onder de loep te nemen. Veel meer is er alleen niet te zeggen. De leegte die de muziek op dit tweede album uitstraalt is namelijk amper in woorden te vatten. Er gebeurt veel: koren, batterijen zang, muren gitaar, elektronica, folky passages, veel piano’s (drama, drama). Echt alles is uit de kast getrokken om dit album te laten klinken.

En ja, klinken doet het wel. Alles is zuiver en strak. De Amerikaanse volvette productie zal velen doen watertanden. Eigenlijk is alles exact zo gebleven als op het theatrale debuut Fallen uit 2003. Er staat alleen geen enkel nummer op dat echt overtuigt. In alle toegankelijkheid valt niets meer op. Vele refreinen zijn identiek en zangeres Amy Lee blinkt uit in van die ‘kijk eens hoe vreselijk emotioneel ik ben’ zangaanzetten. Het werkt simpelweg op je zenuwen. Deze plaat is kapot gedacht. Vooral niet luisteren.

http://www.kindamuzik.net/recensie/evanescence/the-open-door/14259/
Meer Evanescence op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/evanescence