Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eugene Ruffolo heeft een mooi plaatje gemaakt. Zo mooi dat ik het zonde vind om er naar te luisteren. Het zou zomaar kunnen gebeuren dat de breekbare liedjes aan diggelen vallen als je er te vaak naar luistert. Het is ook niet erg leuk om te luisteren naar Ruffolo, want de quasi-filosofische songteksten gaan zwaar gebukt onder een dikke laag muzikale make-up.
Je zou ook kunnen spreken van meerstemmige, rijk gearrangeerde composities en een uitgekiende productie, om het allemaal iets positiever brengen, maar de waarheid is dat The Hardest Easy nauwelijks is uit te zitten. Zo onnodig zwaar op de maag liggend en sloom zijn de mierzoete ballades van de New Yorkse singer-songwriter.
Het had wat mij betreft allemaal wat minder lang op het vuur mogen staan, zodat het derde album van Ruffolo ook wat meer country was gebleven en wat minder neigde naar de ambitieuze singer-songwriterpop van een James Taylor of, met alle respect, Jeff Buckley. Misschien waren de gastbijdragen van Venice, Marc Cohn (kent u hém nog?) en Lucy Kaplansky dan ook achterwege gebleven. Helaas, The Hardest Easy is geperfectioneerde schoonheid, en dat is jammer.
http://www.kindamuzik.net/recensie/eugene-ruffolo/the-hardest-easy/8049/
Meer Eugene Ruffolo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eugene-ruffolo
Deel dit artikel: