• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Erik Larson | The Resounding

Solo-project van Alabama Thunderpussy-gitarist hinkt nog iets teveel op twee gedachten.
CD, Small Stone/Bertus

Tekst: Tijs Heesterbeek

Publicatiedatum: 19 mei 2003

Erik Larson is vooral bekend als de gitarist van Alabama Thunderpussy (ATP). Maar de zwaar behaarde southerner zingt en drumt onder andere ook in de band Kilara. Op zijn eerste solo-CD ‘The Resounding’ spreekt hij deze drie kwaliteiten aan, en is dus zowel te horen als zanger, gitarist en drummer. Ook treedt hij naar voren als de producer van deze CD. Een eerbiedwaardige taak, aangezien hij in de tijd dat hij met dit project bezig was, ook nog in drie andere bands zat (naast de bovengenoemde twee ook nog tot 1999 in Avail). Delen van het songmateriaal stammen dan ook al uit 1997, toen de eerste CD van ATP uitkwam. Sindsdien zijn er nog twee volwaardige ATP-albums uitgekomen, maar schreef Larson ook steeds meer materiaal wat in zijn eigen woorden ‘niet werkte voor ATP.’ Zo ontstond het idee voor een solo-CD.

Larsons woorden hebben inderdaad betrekking op een deel van de nummers. De opener ‘Mine Never Was’ is een aanstekelijk southern-nummertje, wat met de juiste middelen zelfs (underground)hitpotentie heeft. ‘Rede’ is een stonerrockklassieker zoals ze tien jaar geleden gemaakt werden: rollende drums en groovy gitaren, maar lichter dan wat we van ATP zijn gewend. ‘Of Storms’, ‘Happy New War’ en ‘Unresolved’ zijn akoestische singer/songwriter-achtige liedjes, waar bij ‘Unresolved’ een glansrol is weggelegd voor zangeres Kachina Oxindine. Maar nummers als ‘Scoliosis’, Burning Fast’ en ‘Our Voice’ hadden niet misstaan op een regulier ATP-album.

En dat is nu waar de schoen wringt. Het is niet duidelijk welke kant Erik Larson op wil. Hij heeft akoestische aspiraties, maar wil ook nog steeds ouderwets rocken. Hij richt zijn pijlen op iets teveel doelen en heeft hierdoor meer kans om te missen. Nummers als ‘I Feel Like Ted Nugent’, ‘Happy New War’ en ‘I Always End Up Being the Bad Guy’ missen hierdoor afwerking en impact. Had hij zich geconcentreerd op het akoestische gedeelte van zijn repertoire, dan had hij zijn muziek dat extra stukje schwung gegeven en had de rol van zangeres Oxindine alleen nog maar opzienbarender kunnen zijn. Was hij de hardere kant opgegaan, dan was een nummer als ‘Make It’ (wat in beginsel en opbouw een fantastisch mooi nummer is) alleen nog maar harder aangekomen, en had de noise eruptie op het eind beter de ruimte om écht goed om zich heen slaan. ‘The Resounding’ is een zeer sympathiek album, maar mist duidelijk een eigen gezicht.

http://www.kindamuzik.net/recensie/erik-larson/the-resounding/3160/
Meer Erik Larson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/erik-larson