Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het moge inmiddels duidelijk zijn dat Constellation Records al een paar jaar meer uitgeeft dan doemrijke postrock. Elizabeth Anka Vajagic, Polmo Polpo en Black Ox Orkestar bijvoorbeeld, lieten ieder op hun eigen manier een nieuwe vorm van door folk beïnvloed materiaal het daglicht zien. Eric Chenaux past enigszins in hun lijn.
Vanuit een punkrock ondergrondse heeft Chenaux zich jarenlang verdiept in verknipte gitaarstructuren en –klanken, improvisatie, minimalisme, noise en folk. Plink-plonk-achtig klinkende gitaren, Schotse folk, meditatieve zanglijnen, pijnlijke hunkering en fragmentarisch experiment komen op Dull Lights in een sprankelende, minimale improv-jam voorbij. Denk aan: Adem en Devendra Banhart, aan Tunng en Bright Eyes.
Denk ook aan een combinatie tussen het fragiele, ochtenddauwachtig zachte en bewust roestige, kapotte en verrotte dat klinkt als vingernagels langs een wasbord, of erger: schoolbord. Tussen warm als liefhebbende armen om je heen en tenenkrommend vals verveelt Chenaux geen seconde. Negen bloedstollend fraaie nummers die uitblinken in spaarzaamheid brengen de luisteraar naar het puntje van zijn stoel. En dat met geen noot teveel.
http://www.kindamuzik.net/recensie/eric-chenaux/dull-lights/13931/
Meer Eric Chenaux op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eric-chenaux
Deel dit artikel: