Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is nu al meerdere keren gebeurd: halverwege lied twee erachter komen dat lied één al lang en breed afgelopen is. Niet dat er een verregaande staat van eenvormigheid te bekennen is op de nieuwe plaat van Enslaved; het tegendeel is waar. Het is juist de overkill aan ideeën in elk nummer die ervoor zorgt dat de individuele tracks een eigen gezicht ontberen.
Maar om bij het begin te beginnen en om het direct maar uit de weg te hebben: RIITIIR is wederom een heel goed album van de Noorse ex-blackmetallers Enslaved. Het is simpelweg niet slecht te vinden: geweldige riffs, afwisselende zang (clean, blackmetalschreeuw, grunt), vakmanschap. Beetje blackmetal nog, maar het merendeel tegenwoordig is toch wel melodieuze progmetal, en daar voelt de band zich overduidelijk in thuis. Allemaal niks mis mee.
En toch schuurt het. De lange nummers zijn, zoals gezegd, topzwaar met ideeën, ideeën die net zo makkelijk van het ene naar het andere nummer verplaatst kunnen worden. Resultaat: complexe songs zonder identiteit, zonder eigenheid. Nergens catchy, nergens herkenbaar. Ja, wel als zijnde Enslavedsongs; nieuwe wegen worden nauwelijks ingeslagen of het zou al de toegenomen rol van de cleane vocalen moeten zijn. Voor de rest wordt er ondanks de ideeënrijkdom toch op safe gespeeld.
Pas bij afsluiter 'Forsaken', als er minutenlang op sombere en ingehouden wijze naar het einde wordt gemarcheerd, krijg je het gevoel dat de band de diepte in durft te gaan. Verder is RIITIIR vooral het metalequivalent van de perfecte gezinsauto: oerdegelijk, veilig, ruim, comfortabel, gevuld met de nieuwste gadgets om de kinderen stil te houden. Allemaal prima eigenschappen, maar opwindend is anders.
http://www.kindamuzik.net/recensie/enslaved/riitiir/23309/
Meer Enslaved op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/enslaved
Deel dit artikel: